آموزش محيط زيست در سيستم آموزشي ايران: تحليل برنامه درسي دوره ابتدايي

هدف پژوهش حاضر، بازنمايي آموزش محيط زيست در سيستم آموزشي عمومي به‌عنوان گامي جهت حل بحران‌هاي زيست محيطي مي‌باشد. طرح پژوهش حاضر، كمي و روش، تحليل محتوا بوده است. جامعه آماري، كتاب‌هاي دوره ابتدايي بود كه همه كتاب‌ها به عنوان نمونه انتخاب شدند. در مجموع 3961 صفحه مورد بررسي قرار گرفت. مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي آموزش محيط زيست بر مبناي منابع پيشين استخراج و در كتاب‌ها مورد بررسي قرار گرفت. ابزار پژوهش حاضر، چك ليست و شامل مؤلفه‌هاي حفاظت از منابع طبيعي و انسان و محيط زيست بوده است. روايي محتوايي با استفاده از CVR بدست آمد كه برابر با 0.90 و تأييد گرديد، پايايي نيز بر اساس ضريب توافقي 0.86 بدست آمد. بر مبناي يافته‌ها، بيشترين ميزان توجه به شاخص‌هاي حفاظت از منابع طبيعي مربوط به شاخص اهميت و حفظ محيط زيست ( كاهش آلودگي محيط زيست) و كمترين ميزان توجه مربوط به شاخص بهره برداري صحيح از منابع تجديد ناپذير مي‌باشد كه توجهي بدان نشده است. بيشترين ميزان توجه شاخص‌هاي انسان و محيط زيست نيز مربوط به استفاده از وسايل نقليه‌ي شخصي به جاي عمومي و كمترين ميزان توجه نيز در شاخص‌هاي متعددي مانند جنگل زدايي، تخريب لايه ازن، مصرف بي رويه مواد يكبارمصرف، افزايش مصرف انرژي، پسماندهاي هسته‌اي بوده است. نتايج نشان دهنده توجه اندك به حوزه محيط زيست در برنامه‌درسي دوره ابتدايي مي‌باشد و اين مسأله با توجه به معضلات زيست محيطي امروزه، بيش از پيش نگران كننده است.