بررسي تاثير روش‌هاي كم‌آبياري بر عملكرد، آب آبياري و اجزاي عملكرد برنج (رقم بينام)

با توجه به ارزش آب در كشاورزي و كمبود فزاينده منابع آب طي سال‌هاي اخير، پژوهشي در سال ۱۳۹۹ و در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با نه تيمار و سه تكرار براي بررسي اثر اعمال تيمارهاي كم‌آبياري بر عملكرد و اجزاي عملكرد گياه برنج (رقم بينام) در شهرستان بابلسر استان مازندران انجام شد. تيمارهاي اين پژوهش، كم‌آبياري تنظيم شده (RDI) و كم‌آبياري بخشي ريشه(PRD) در سه تنش خشكي ۱۰، ۳۰ و۶۰ كيلوپاسكال(RDI10، RDI30، RDI60، PRD10، PRD30 و PRD60)، تيمار تأمين ۱۰۰ درصد نياز آبي گياه برنج(FID) و آبياري غرقابي (FI1) و(FI2) به ترتيب به‌عنوان تيمار شاهد آبياري و شاهد علف هرز بودند. سيستم آبياري اين طرح، آبياري نوار تيپ بود. براي اندازه‌گيري تنش خشكي خاك از تانسيومتر استفاده شد. تيمار آبياري غرقابي، بيشترين عملكرد شلتوك و آب مصرفي(6442 كيلوگرم در هكتار و ۱۰۸۸۶ مترمكعب در هكتار) را داشت. كمترين عملكرد شلتوك براي تيمار RDI60 با 2998 كيلوگرم در هكتار و كمترين ميزان آب مصرفي مربوط به تيمار PRD60 با 2111 مترمكعب در هكتار بود. طبق نتايج، تيمار PRD30 علي‌رغم ۳۸ درصد كاهش عملكرد شلتوك، باعث كاهش 67/5 درصدي در آب مصرفي شد. در مجموع، روش كم‌آبياري بخشي ريشه علاوه بر عملكرد شلتوك بالاتر نسبت به كم‌آبياري تنظيم ‌شده، موجب صرفه‌جويي بيشتري در مصرف آب شدند.