تأثير 8 هفته تمرينات اصلاحي با رويكرد سهرمن در بازيكنان واليبال با اختلال چرخش تحتاني كتف

زمينه و هدف: اختلالات حركتي كتف بين ورزشكاران با الگوي حركتي از بالاي سر شايع است و مي‌تواند بازيكنان را مستعد آسيب‌هاي شانه كند. هدف از مطالعه حاضر، بررسي تأثير 8 هفته تمرينات اصلاحي با رويكرد سهرمن بر ريتم كتفي بازويي، قدرت ايزومتريك و ثبات عملكردي عضلات كمربند شانه‌اي در بازيكنان واليبال با اختلال چرخش تحتاني كتف بود.مواد و روش‌ها: تحقيق حاضر از نوع نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه‌هاي آزمايش و كنترل بود. ابتدا 34 بازيكن داراي اختلال حركتي چرخش تحتاني انتخاب و به‌صورت تصادفي به دو گروه مساوي آزمايش و كنترل با تعداد 17نفر تقسيم شدند. شركت‌كنندگان براساس مشاهده اختلال حركتي كتف حين آزمون ديسكنزياي كتف در دو حالت فلكشن و ابداكشن، آزمون لغزش جانبي كتف و ريتم كتفي بازويي به‌عنوان افراد داراي اختلال چرخش تحتاني كتف انتخاب شدند. قبل از 8 هفته اجراي تمرينات، دامنه حركتي، قدرت ايزومتريك، ريتم كتفي بازويي و ثبات عملكردي در گروه‌هاي آزمايش و كنترل ارزيابي شد. ﺳﭙﺲ ﮔﺮوه آزمايش ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت اصلاحي را ﺑﻪﻣﺪت 8 ﻫﻔﺘﻪ اﺟﺮا كرد، درحالي‌كه اﻓﺮاد ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﻫﯿﭻ‌ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ انجام ندادند و به فعاليت‌هاي روزانه خود پرداختند. ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت از ﮔﺮوه‌ها، ﭘﺲآزﻣﻮن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪ. براي اندازه‌گيري قدرت و دامنه حركتي از قدرت‌سنج دستي و گونيامتر استفاده شد. براي ارزيابي ريتم كتفي ‌بازويي از اينكلينومتر در 4 موقعيت صفر، 45، 90 و 135 درجه استفاده شد. همچنين براي بررسي ثبات عملكردي از آزمون تخته تعادل Y استفاده شد. براي مقايسه درون‌گروهي از آزمون تي زوجي و براي مقايسه اختلاف ميانگين‌هاي بين‌گروهي از آزمون تي مستقل در سطح معناداري 0/05 استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد پس از 8 هفته برنامه تمريني در گروه آزمايش، مقدار قدرت چرخش خارجي شانه (0/003=P)، عضلات تراپزيوس فوقاني (0/001=P)، مياني (0/027=P) و تحتاني (0/001=P)، سراتوس انتريور (0/002=P)، ريتم كتفي بازويي صفر تا 45 درجه (0/012=P)، 45 تا 90 درجه (0/025=P) و 90 تا 135 درجه (0/037=P)، دامنه‌هاي حركتي فلكشن (0/002=P)، ابداكشن (001/0=P)، چرخش داخلي (0/001=P) و خارجي (0/004=P) شانه و طول عضله سينه‌اي كوچك (0/001=P) به‌طور معناداري در مقايسه با قبل از اجراي برنامه تمريني افزايش يافت. همچنين نمره آزمون ثبات عملكردي اندام فوقاني پس از برنامه تمريني در گروه آزمايش به‌صورت معناداري افزايش پيدا كرد (0/001=P)، اما در قدرت چرخش داخلي شانه (0/165=P)، عضلات رومبوئيد (0/283=P) و سوپرااسپيناتوس (0/214=P) تأثير معناداري مشاهده نشد. در مقايسه بين‌گروهي در پس‌آزمون، تفاوت معناداري در ريتم كتفي بازويي، ثبات عملكردي، دامنه حركتي، طول عضله سينه‌اي و قدرت عضلات تراپزيوس، سراتوس آنتريور و چرخش‌دهنده‌هاي خارجي وجود داشت (05/P 0)، اما در قدرت عضلات سوپرااسپيناتوس، رومبوئيد و چرخش‌دهنده‌هاي داخلي شانه تفاوت معناداري مشاهده نشد (05/P 0).نتيجه‌گيري: در مطالعه حاضر، تمركز پروتكل اصلاحي بر اصلاح راستا و ريتم حركتي كتف و تأثير آن بر بهبود ثبات عملكردي و قدرت عضلات كتف بازيكنان بوده است. پس از اجراي پروتكل اصلاحي مشاهده شد ثبات عملكردي، ريتم كتفي بازويي و قدرت حركات كمربند شانه‌اي بهبود يافته است. بنابراين مي‌توان اين پروتكل اصلاحي را به‌عنوان روشي مؤثر جهت بهبود راستا و افزايش عملكرد در افراد داراي اختلال چرخش تحتاني كتف به متخصصان توصيه كرد.