واكاوي مولفه هاي معنايي علم بر پايه روابط هم نشين در نهج البلاغه

يكي از روش هاي كشف معاني واژه ها، در نهج البلاغه توجه به مفاهيم هم نشين است كه نقش مكمل در فهم مقصود نهج البلاغه از ايراد واژگان دارد.پژوهش حاضر با روش توصيفي - تحليلي بر آن است كه واژه علم را در نهج البلاغه بر پايه روابط هم نشين، مورد واكاوي و تجزيه و تحليل قرار دهد. واژه علم از پربسامدترين واژه ها در قالب‌هاي مختلف اشتقاقي در نهج البلاغه است. حضرت علي عليه السلام با بهره مندي از معارف بلند الهي و براي تعالي جايگاه انسان و ارزش هاي انساني، به سوي فراگيري علم نافع دعوت و از پرداختن به علم غير نافع بر حذر ميدارد. برآيند پژوهش نشان مي دهد. مؤلفه هاي معنايي علم در دو محور آثار ونتايج قابل ارايه است. واژگاني از قبيل : حلم،تفكر، تعقل وعمل از لوازم علم و واژگان فهم، بصيرت، حكمت، معرفت، يقين،منفعت و خير ازآثار ونتايج علم ودر رابطه تقابلي واژگان جهل وجاهل با مركزيت علم، پيكرهاي را تشكيل مي‌دهند كه اجزاي آن در يك حوزه معنايي به صورت هم نشين براي تقويت معني علم، در كنار اين واژه قرار مي‌گيرند. نتايج حاصل نشان ميدهد، واژگان هم نشين تفكر، تعقل،عمل و حلم با علم داراي رابطه معنا داري بوده و تشديد كننده آن مي باشد.