بررسي ميزان تاب آوري بزرگسالان ايراني در طول همه گيري COVID-19: يك مطالعه مبتني بر جمعيت

مقدمه: تاب آوري مي تواند منجر به ثبات فردي شود و در موقعيت هاي مختلف، كمك زيادي به نحوه برخورد افراد با استرس و بهبود عملكرد آنها داشته باشد. شيوع جهاني كرونا ويروس باعث افزايش مشكلات سلامت روان (مانند اضطراب و افسردگي) در سطح جهاني گرديده است. توجه به اين نكته كه در زمان همه گيري ويروس كرونا، خانواده ها تحت فشارهاي متعددي هستند، براي هر گونه راهكارهاي كنترلي تاب آوري ضروري است. اين مطالعه با هدف ارزيابي تاب آوري و عوامل موثر بر آن در بزرگسالان ايراني انجام شد. مواد و روش كار: مطالعه ي حاضر يك تحقيق پيمايشي در جامعه ايران بود. مخاطبان با نمونه گيري تصادفي ساده، انتخاب شدند. شركت كنندگان به يك پرسشنامه دموگرافيك كوتاه و مقياس تاب آوري Connor - Davidson (CD - RISC2) پاسخ دادند. تحليل رگرسيون لجستيك براي ارزيابي ارتباط بين متغيرهاي مستقل و تاب‌آوري انجام شد. يافته ها: در اين مطالعه ۲۰۴۸۷ بزرگسال ايراني (49/9 درصد مرد و ۵۰/۱ درصد زن) شركت داشتند. ميانگين (انحراف معيار) سني شركت كنندگان ۱۳/۹ ± ۴۱/۲۵ سال بود. ميانگين نمره تاب آوري 1/9±6/1 (از ۸ نمره) بود و در مجموع ۵۷/۲ درصد از شركت كنندگان امتيازي برابر يا بالاتر از ميانگين كسب كردند. ارتباط سن (OR= 0.996 ،95%CI: 0.993-0.999)، سطح تحصيلات[(براي تحصيلات متوسطه(OR=1.35 ،95% CI: 1.26-1.44) ، برا ي آموزش ابتدايي (OR= 2.00, 95%CI: 1.83-2.19) و وضعيت اشتغال [(براي بيكار(OR= 1.12, 95%CI: 0.98-1.28) براي خانه دار OR= 1.25, 95% CI: 1.12-1.4, براي دانشجو (OR= 1.35, 95%CI: 1.22-1.48), براي افراد شاغل (OR= 1.50, 95%CI: 1.33-1.69)] با تاب آوري از نظر آماري معني دار بود. سن بالاتر و تحصيلات عالي از عوامل محافظت كننده بودند و وضعيت اشتغال با كاهش تاب آوري در ارتباط بود. نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه نشان داد بطور نسبي مردم ايران از تابآوري قابل قبولي در دوران پاندمي كوويد- 19 برخوردار بودند. همچنين نتايج اين مطالعه نشان داد تاب آوري بيشتر با سن و تحصيلات بالاتر و تاب آوري كمتر با وضعيت اشتغال ارتبا داشت به نحوي كه افراد شاغل تاب آوري كمتري نسبت به ساير گروه هاي شغلي داشتند.