بررسي تاثير زوج درماني با رويكرد خودتنظيمي بر رضايت زناشويي: يك مطالعه نيمه تجربي

مقدمه: رضايت زناشويي از مولفه هاي مهم ثبات خانواده است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير زوج درماني با رويكرد خودتنظيمي بر رضايت زناشويي انجام شد. مواد و روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي بود. شركت كنندگان ۶۰ نفر از مراجعه كنندگان به مراكز خدمات روانشناسي و مشاوره شهرستان كرج با مشكلات زناشويي بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه ۱۵ زوجي آزمون و كنترل جايگزين شدند. جهت جمع آوري اطلاعات از سوالات مربوط به حيطه رضايت زناشويي پرسشنامۀ سازگاري دو نفري اسپانير استفاده شد. زوج درماني خود تنظيمي به مدت هشت جلسه براي افراد گروه آزمون انجام شد و قبل، بلافاصله بعد و دو ماه بعد از جلسات درمان، رضايت زناشويي مورد بررسي قرار گرفت. از آزمونهاي تي مستقل، آنوواي يك طرفه با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي LSD استفاده شد. سطح معناداري كمتر از ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. يافته ها: ميانگين سني گروه آزمون و كنترل به ترتيب ۳۲/۴۶ و ۳۳/۴۳ سال بود. نمره رضايت زناشويي در گروه آزمون طي سه بار اندازه گيري به ترتيب ۲۹/۲۳، ۴۰/۵۰ و ۳۹/۱ كه از نظر آماري معنادار بود (P 0.05)، اين ميزان درگروه كنترل به ترتيب ۲۹/۰۳، ۲۹/۲۰ و ۲۵/۳ بود، كه تفاوت معنادار نداشت(P 0.05). تفاوت نمره رضايت زناشويي در ارزيابي هاي پس آزمون و پيگيري بين دو گروه نيز اختلاف معناداري را نشان داد (P 0.05). نتيجه گيري: يافته هاي حاصل از مطالعه نشان مي دهد كه زوج درماني با رويكرد خودتنظيمي مي تواند باعث بهبود و ارتقاء رضايت زناشويي شود.