پيش‌بيني شدت اختلال هراس بر‌اساس اجتناب‌شناختي، تحمل پريشاني و انعطاف‌پذيري‌شناختي در بيماران مبتلا به اختلال هراس در شهر اصفهان در سال 1399 تا 1400

زمينه و هدف: اختلال هراس يكي از شايع‌ترين اختلالات اضطرابي است كه مشكلات متعددي را براي افراد درگير، اطرافيان و جامعه به وجود مي‌آورد. پژوهش حاضر با هدف تعيين شدت اختلال ‌هراس بر‌اساس اجتناب‌شناختي، تحمل پريشاني و انعطاف‌پذيري‌شناختي در بيماران مبتلا به اختلال هراس در شهر اصفهان انجام شد. روش بررسي: روش انجام پژوهش از نوع همبستگي با طرح پيش‌بين بود. جهت انجام پژوهش 130 نفر از بيماران مبتلا به اختلال هراس در شهر اصفهان به روش نمونه‌گيري غيراحتمالي متوالي انتخاب شدند. به‌منظور سنجش متغيرهاي پژوهش از پرسش‌نامه PDSS (شير و همكاران، 1997)، CAQ (سكستون و داگاس، 2004)،‌‌DTS (سيمونز و گاهر، 2005) و‌ CFI (دنيس و ويندروال، 2010) استفاده شد. به‌منظور محاسبه داده‌هاي به‌دست‌آمده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام به گام با استفاده از نرم‌افزار SPSS ‌نسخه 23 سود برديم. يافته‌ها: نتايج به‌دست‌آمده از تحليل همبستگي داده‌ها نشان داد شدت اختلال هراس با اجتناب‌شناختي رابطه مستقيم و معنادار (P 0/ 01)و شدت اختلال هراس با تحمل ‌پريشاني رابطه معكوس و معنادار (P 0/ 01) دارد. شدت اختلال هراس با انعطاف‌پذيري‌شناختي رابطه معكوس دارد، اما معنادار نيست (‌P 0.05)، اگرچه به‌دليل همبستگي مستقيم و معنادار انعطاف‌پذيري‌شناختي و اجتناب‌شناختي (P 0/ 01)، انتظار مي‌رود سهمي از رابطه بين شدت اختلال هراس و انعطاف‌پذيري‌شناختي از طريق اجتناب‌شناختي ذكر شده باشد. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد اجتناب‌شناختي، تحمل ‌پريشاني و انعطاف‌پذيري‌شناختي شدت اختلال هراس را پيش‌بيني مي‌‌كنند و فرضيات پژوهش تأييد شد. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر نشانگر آن است كه متغيرهاي اجتناب‌شناختي، تحمل پريشاني و انعطاف‌پذيري‌شناختي توانايي پيش‌بيني‌كنندگي شدت اختلال هراس را دارند