ارتباط سندرم متابوليك با كيفيت زندگي كاركنان شركت راه آهن شهر مشهد

سابقه و هدف: با توجه به شيوع بالاي سندرم متابوليك در ايران و تاثير ابتلا به اين سندرم بر كاهش كيفيت زندگي و عملكرد شناختي و اهميت سلامت كاركنان شركت راه آهن در افزايش كيفيت خدمات ريلي، اين مطالعه با هدف بررسي كيفيت زندگي كاركنان شركت راه آهن بر اساس ابتلاي آن‌ها به سندرم متابوليك انجام پذيرفت. مواد و روش‌ها: اين مطالعه مقطعي تحليلي، بر روي 409 نفر از كاركنان صنعت ريلي كه جهت انجام معاينات ساليانه به درمانگاه طب كار مراجعه كرده بودند، انجام شد. ويژگي‌هاي دموگرافيك ثبت گرديد و شاخص توده بدني، فشارخون و دور كمر كاركنان اندازه‌گيري شد. همچنين نمونه خون از شركت‌كنندگان براي ارزيابي آزمايشگاهي قند خون ناشتا، HDL و تري‌گليسيريد گرفته شد. سندرم متابوليك بر اساس معيارهاي ATP III تعريف شد. در نهايت نمره كيفيت زندگي بين دو گروه مورد مطالعه يعني افراد مبتلا به سندرم متابوليك و افراد غير مبتلا به سندرم متابوليك بر اساس پرسشنامه سازمان بهداشت جهاني (WHOQOLBREF) مقايسه شد. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان به طور كلي 6/4 ± 38/65 سال بود. سابقه كار در گروه مبتلا بيش‌تر از گروه غير مبتلا بود (0/005=P).BMI در گروه مبتلا به طور معني‌داري بيش‌تر از گروه غير مبتلا گزارش شد (0/001 P). ميانگين نمرات سلامت جسماني (47/1 ± 36/11) و همچنين روابط اجتماعي در افراد غير مبتلا به سندرم متابوليك بيش‌تر از گروه مبتلا بود (به ترتيب 0/001 Pو 0/001=P). ميانگين نمره سلامت رواني در افراد مبتلا به سندرم متابوليك بيش‌تر از افراد غير مبتلا بود (0/02=P) و ميانگين نمره سلامت محيط بين دو گروه تفاوت آماري معني‌داري نداشت (0/31=P). استنتاج: سندرم متابوليك مي‌تواند بر روي كيفيت زندگي كاركنان، از جمله سلامت جسماني، رواني و اجتماعي آن‌ها تاثيرگذار باشد.