بررسى زبان شناختى مفهوم إبل بر مبناي انسجام متن در قرآن

بررسي تناسب و پيوستگي آيات قرآن از مسائل مهم در فهم متن قرآن كريم  و انسجام متن از ويژگي هاي مهم متن در دانش متن شناسي است و اهميت آن در متن قرآن در فهم مراد خداوند از اهميت بسزايي برخوردار است. باور به گسست يا پيوست متن قرآن مرز ميان فروكاستن به متن معمولي و غير وحياني آن و وحياني بودن آن است. پرسش اصلي اين مقاله آن است آيا معناي واژه إبل در منابع تفسيري و ترجمه ها به درستي فهم شده است؟ اين پرسش مبتني بر اين فرضيه است كه بررسي واژگان قرآن بدون در نظر گرفتن مباني انسجام متن ممكن نيست. روش اين مقاله تحليلي انتقادي  با رويكرد انسجام متن است. لذا با توجه به اين رويكرد و فرضيه و پرسش به تحليل انسجام آيات  17 تا 20 سوره غاشيه پرداخته شده است. يعني كلمه «إبل» با كلمات ديگر آيات يعني آسمان، كوه، و زمين تناسب معنايي ندارد. حاصل اين پژوهش با روش تحليل متن و برون رفت از گسست معنايي ميان آيات، برگرفتن معناي ديگري غير از شتر براي واژه إبل است. معناي مراد با توجه به انسجام معنايي آيات و بررسي هاي معناشناختي آن ، ابر است كه هم با گفتمان عرب تناسب دارد و هم از حيث انسجام متن در زنجيره گفتار بر مبناي روابط همنشيني كلمات، از انسجام بيشتري برخوردار است.