بررسي تأثير تاريخ كاشت و مالچ پوششي بر كارايي علفكش‏ها در كنترل علف هاي هرز عدس (Lens culinarys L)

به منظور بررسي تأثير تاريخ كاشت و مالچ پوششي بر جمعيت علف هاي هرز عدس، آزمايشي به صورت اسپليت اسپليت پلات در قالب طرح بلوكهاي كامل تصادفي با 3 تكرار در مزرعه پژوهشي دانشگاه تهران در پاييز و بهار سال 95-1394 اجرا شد. عوامل مورد آزمايش شامل تاريخ كاشت ]پاييزه، بهاره[ (كرت اصلي)، مالچ پوششي ]چاودار، جو و بدون مالچ(شاهد)[ (كرت فرعي) و علفكش ]تري فلورالين، پيريديت، ايمازاتاپير[ (كرت فرعي فرعي) بود. گونه‎هاي بي تي راخ (Galium aparine L.)، تاج خروس (Amaranthus retroflexus L.) و سلمه تره (Chenopodium album L.) بيشترين فراواني را به خود اختصاص دادند. ميانگين فراواني گونه‎هاي علف هاي هرز براي تيمار مالچ چاودار نسبت به تيمار بدون مالچ كمتر بود. ميانگين زيست توده علف هاي هرز در كشت پاييزه 40.1 درصد كمتر از زيست توده علف هاي هرز در كشت بهاره بود. بيشترين راندمان در كاهش زيست توده علف هاي هرز در كشت پاييزه مربوط به علفكش ايمازاتاپير بود. در حالي كه در كشت بهاره پيريديت و ايمازاتاپير اثربخشي تقريباً يكساني در كاهش زيست توده علف هاي هرز داشتند. كشت پاييزه پتانسيل عملكرد بيشتري (50 درصد) نسبت به كشت بهاره داشت. تيمار مالچ چاودار 57 درصد سبب بهبود عملكرد نسبت به  تيمار بدون مالچ (شاهد) شد. علفكش پيريديت 68.8 درصد عملكرد محصول را نسبت به بدون مالچ (شاهد) افزايش داد. از بين تيمارهاي علفكشي و مالچ پوششي و وجين دستي، بهتر است از تيمار مالچ پوششي همراه با وجين دستي در كنترل علف هاي هرز بهره جست. ولي چنانچه نيروي كارگر ارزان در دسترس نباشد و صرفه اقتصادي مد نظر باشد، كاربرد ايمازاتاپيرهمراه با مالچ چاودار مناسب ترين انتخاب براي كنترل علف هاي هرز در شرايط مشابه اين آزمايش مي‏باشد.