مكانيسم انتخاب مدل تصميم‌گيري مناسب براي مسكن موقت پس از سانحه

زمينه و هدف: سوانح، طبيعي يا غيرطبيعي، پديده‌هايي هستند كه به‌طور ناگهاني و بدون پيش‌آگاهي رخ مي‌دهند و لذا در اكثر موارد، امكان مواجهۀ اصولي و سريع با آن‌ها، امري دشوار است. دليل اصلي اين قضيه آن است كه مدت ‌زمان رخداد اين پديده‌ها، نسبتاً كم مي‌باشد و از نظر رواني، به خاطر ترس و دلهرۀ موجود، نشان دادن يك عكس‌العمل سريع و مناسب، مي‌تواند دشوار باشد. بنابراين لازم است كه پيش از وقوع هر حادثه‌اي، آن را مورد مطالعه قرار داد. اهداف اصلي اين تحقيق شامل: الف- تعيين الزامات اصلي روند تصميم‌گيري براي مسكن موقت ميان‌مرتبه و ب- تعيين مناسب‌ترين روش براي ارزيابي مسكن موقت ميان مرتبه، مي‌باشد. روش: روش انجام اين پژوهش، از نوع تركيبي (كيفي و كمي) است و براي انجام آن، در ابتدا از ‌روش كتابخانه‌اي و سپس از تكنيك‌هاي SWOT و AHP بهره‌گيري شد. مشاركت‌كنندگان اين تحقيق، 21 نفر از اساتيد دانشگاه و متخصصان حوزۀ بازسازي در بنياد مسكن و سازمان مديريت بحران كه تسلط و تبحر لازم در زمينۀ تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره نيز داشتند، بودند. يافته‌ها: ارزيابي و تجزيه‌ و تحليل موارد مطالعاتي اين تحقيق، با ويژگي هاي متنوعي ازنظر توان مالي، سطوح اجتماعي و خطرات طبيعي نشان داد؛ به دليل اينكه تقريباً همه فرايندهاي تصميم‌گيري كه تاكنون مورد بهره‌گيري قرار گرفتند، مسائل و مشكلات عديده‌اي براي دستيابي به راه‌حل‌هاي مناسب داشتند، لذا جهت دستيابي به مسكن موقت مناسب، لازم است هرگونه تصميم‌گيري مشكل‌ساز قديمي با مدل تصميم‌گيري موفق تر جايگزين گردد. نتيجه‌گيري: نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد كه اولاً: سه عامل ويژگي ها، الزامات و محدوديت‌هاي منطقۀ آسيب‌ديده، عوامل اصلي فرايند تصميم‌گيري براي مسكن موقت پس از سانحه هستند. ثانياً: از نظر متخصصين، روش MIVES، براي مواجهه با مسكن موقت پس از سانحه، روش مناسب‌تري است.