تجزيه و تحليل دلايل تضاد ميان فكر و رفتار سياسي ايرانيان؛ بررسي موردي دانشجويان دانشگاه اصفهان

نوع روابط شهروندان با نظام سياسي، يكي از شاخص هاي تعيين كننده هويت نظام سياسي به شمار مي آيد و در نتيجه، وجود تناقض بين افكار و رفتار شهروندان، بر اين ارتباطات تاثير مي گذارد. از اينرو، پژوهش حاضر در پي پاسخ گويي به اين پرسش است كه چه عواملي سبب بروز تضاد بين فكر و رفتار سياسي شهروندان مي شوند. روش پژوهش از نوع تركيبي و راهبرد اكتشافي متوالي است. در مرحلۀ كيفي پژوهش از روش مصاحبه‌اي و در مرحلۀ كمي از روش پيمايش استفاده شد. جامعۀ مطالعه‌شده، دانشجويان شهر اصفهان است. تعداد نمونه در مرحلۀ كيفي پژوهش 30 نفر و در مرحلۀ كمي 250 نفر است. شيوۀ نمونه‌گيري در مرحلۀ كيفي، اشباع نظري و در مرحلۀ كمي، خوشه‌اي است. براي تحليل داده‌ها در مرحلۀ كيفي از شيوۀ كدگذاري و در مرحلۀ كمي از رويكرد مدلسازي معادلۀ ساختاري PLS استفاده شده است. يافته‌هاي مرحلۀ كيفي پژوهش نشان‌دهندۀ شكل‌گيري نظام معنايي دانشجويان دربارۀ پديدۀ تضاد بين فكر و رفتار سياسي پيرامون تعدادي مقولۀ عمده و يك مقولۀ هسته به نام «بي‌اعتمادي سياسي» است. يافته‌هاي مرحلۀ كمي پژوهش بيان‌كنندۀ اين است كه ميانگين متغير تضاد در جامعۀ آماري پژوهش بالاتر از حد متوسط است. متغيرهاي مستقل پژوهش در حد نسبتاً بالايي توان تبيين متغير تضاد را دارند و در الگوي تجربي پژوهش تاثير بي‌اعتمادي سياسي بر روي تضاد، مثبت و در سطح 0.001 معني‌دار است. متغيرهاي دموكراسي، وفاداري به نظام و اميدواري براي آينده بهتر تاثير معني‌دار و منفي روي بي‌اعتمادي سياسي دارند. و متغيرهاي فرهنگ غير‌مدرن و هويت ملي تاثير معني‌داري بر بي‌اعتمادي سياسي ندارند.