تاثير دو نوع جلبك بر خصوصيات رشدي گياه گندم و ريحان در شرايط تنش شوري

امروزه در بسياري از نقاط جهان، شوري ازجمله عوامل تنش زاي محيطي بوده و به عنوان يك خطر جدي براي رشد گياهان و توليد محصول است. هدف از اين آزمايش بررسي اثر شوري و نوع جلبك بر رشد و عملكرد گندم و ريحان است. اين تحقيق به‌صورت فاكتوريل در دو بخش آزمايشگاهي (در قالب طرح كاملاً تصادفي) و گلخانه اي (در قالب طرح بلوك‏هاي كامل تصادفي)، با 3 تكرار در دانشكده كشاورزي دانشگاه بيرجند واقع در پرديس اميرآباد در سال 1394 اجرا شد. عامل اول، شوري با چهار سطح (1250، 2500، 5000 و 10000 ميكروزيمنس بر سانتي متر در بخش آزمايشگاهي و 1.25، 2.5، 5 و 10 دسي­ زيمنس بر متر در بخش گلخانه­ اي) و عامل دوم كاربرد جلبك با 3 سطح ريز‌جلبك سبز-آبي Spirulina platensis (مخصوص آب‌شور)، جلبك تك سلولي كلرولا (Chlorella vulgaris) (مخصوص آب شيرين) و شاهد عدم كاربرد جلبك بود. در بررسي نوع جلبك بر صفات مورد ارزيابي شامل وزن خشك ريشه‌چه و ساقه­چه دو گياه در بخش آزمايشگاهي و همچنين ارتفاع بوته، وزن خشك بوته و نشت الكتروليت دو گياه در بخش گلخانه‌اي، مي توان بيان كرد كه در بخش آزمايشگاهي كاربرد جلبك كلرولا، وزن خشك ريشه­ چه و ساقه ­چه گندم را به ترتيب، 36.67 درصد و 18.38 درصد نسبت به تيمار شاهد افزايش داد و كاربرد جلبك كلرولا 42.86 درصد و 59.26 درصد وزن خشك ريشه چه و ساقه چه ريحان و جلبك اسپرولينا به ترتيب، 64.29 درصد و 28.15 درصد وزن خشك ريشه چه و ساقه‌چه ريحان را نسبت به تيمار شاهد (عدم كاربرد جلبك) كاهش دادند. در نتايج بخش گلخانه اي تنها صفت وزن خشك بوته ريحان تحت تأثير نوع جلبك قرار گرفت. به‌طوركلي مي توان بيان كرد كه نوع جلبك تأثير متفاوتي در دو نوع گياه موردبررسي داشت؛ به‌نحوي‌كه در گياه گندم، جلبك كلرولا تأثير بيشتري بر صفات داشت امّا در گياه ريحان، كاربرد جلبك تأثيري بر شاخص هاي موردمطالعه نداشت.