بررسي شناخت و آگاهي مفسران قرآن در ادوار پيشامعاصر نسبت به اعتقادات آئين مسيحيت

مفسران قرآن، نظر به رسالتشان در تبيين معنا و مقصود آيات قرآني، از دواعي كافي براي كنجكاوي بيشتر در عقايد نصاري كه مورد طعن قرآن هم قرار گرفته است، برخوردار بودند. ازاين‌رو شماري از ايشان هم احساس نياز كرده و به بيان و سپس ردّ اين تعاليم يا مراجعه به كتب عهد جديد اقدام كرده‌اند. اين تحقيق، با روش كتابخانه‌اي و اسنادي در استخراج و روش تحليلي در پردازش، به جست‌وجوي عملكرد و دستاوردهاي مفسران قرآن در اعصار پيش از معاصر در زمينۀ شناخت مفاهيم اساسي الهيات مسيحي پرداخته است. براساس يافته‌هاي تحقيق، پنج تن از مفسران، يعني وزير مغربي، برهان‌الدين بقاعي، قرطبي، ابن‌تيميه و آلوسي در اين نوع از مطالعات شاخص بودند گرچه ديگر مفسران قرآن، اطلاع مناسبي از اين موضوعات نداشتند و مطالعات تطبيقي بين قرآن و كتاب مقدس در ادوار پيشين توسعه نيافت. با وجود اينكه گسترش آن مي‌توانست به فوايد مهمي بيانجامد. ضمناً نبايد ناديده انگاشت كه اثر منفي ناشي از رواج اسرائيليات در تفاسير در اين موضوع بي‌تأثير نيست.