تحليل رگرسيوني تاب‌آوري با تكنيك چند متغيره گام‌به‌گام و سلسله مراتبي AHP از منظر بحران زلزله (مطالعه موردي: شهر ايلام)

زمين‌لرزه پديده‌اي طبيعي است كه به‌خودي‌خود مي‌تواند قابليت بحران نداشته باشد. مديريت و برنامه‌ريزي دقيق براي تخمين آسيب‌پذيري، كنترل و كاهش زلزله مي‌تواند تعيين‌كننده ميزان درجه بحران باشد. تاب‌آوري به‌عنوان توانايي نظام شهري جهت مقاومت در برابر بحران‌ها راهي براي تقويت جوامع بشري است. شهر ايلام در منطقه بزرگ زلزله‌خيزي غرب ايران قرار دارد و داراي چهارده ناحيه شهري مي‌باشد. بر اساس ضرورت موضوع، فرضيه فوق مطرح مي‌شود كه ميان نواحي شهري ايلام از نظر تاب‌آوري در برابر زلزله تفاوت و نابرابري وجود دارد. روش تحقيق پژوهش فوق تركيبي از روش‌هاي توصيفي – تحليلي و مورد كاروي است كه با استفاده از فرآيند تحليل AHP و تحليل رگرسيون چند متغيره و با كمك نرم‌افزارهاي GIS و SPSS صورت گرفته است و به تحليل فضايي شهر ايلام پرداخته است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه ميانگين خطرپذيري در شهر ايلام بر اساس مدل AHP برابر 0.281 است و كل نواحي منطقه يك و دو شهر ايلام شامل نواحي يك-1، يك-2، يك-3، يك-4 و دو-1 و دو-2 بيشترين ميزان تاب‌آوري را داشته‌اند و در مقابل تقريباً تمام نواحي منطقه سه و چهار ميزان تاب‌آوري آن‌ها كمتر از ميانگين كل شهر ايلام بوده است و از هفت متغير موردبررسي فضاهاي آموزشي و فضاهاي سبز بيشترين تأثير را در تاب‌آوري شهر دارند. ميزان معناداري در تحقيق حاضر كمتر از 0.05 است كه بيان‌گر معنادار بودن تحليل رگرسيوني و ميانگين نتايج مدل‌ها، فرضيه پژوهش را تائيد مي‌نمايد. همچنين ابنيه مسكوني واقع در نواحي دو-1، سه-2 بيشترين تاب‌آوري و ابنيه مسكوني واقع در نواحي چهار-2 و سه-3 كمترين ميزان تاب‌آوري را دارند.