عوامل تاثيرگذار بر انتخاب سابستريت آنزيم‌هاي تايروزيناز و لاكيز

تثبيت هم زمان آنزيم‌هايي كه دامنه‌هاي مختلفي از تركيبات آلاينده را مي‌توانند اكسيد كنند، كارآئي سامانه‌هاي آنزيمي را براي مقابله با آلاينده‌هاي محيط زيست افزايش مي‌دهد. در اين راستا بكارگيري 2 آنزيم لاكيز و تايروزيناز كه براي اكسايش تركيبات آلي فقط به اكسيژن مولكولي نياز دارند، از اهميت بالائي برخوردار است. بنابراين، در اين تحقيق ابتدا، با استفاده از يك اسكلت ساختماني مشترك، مشتقات تركيبات دي آزو داراي گروههاي استخلافي الكترون دهنده و الكترون كشنده ساخته شدند. سپس فعاليت اكسيدازي تايروزيناز (استخراج شده از قارچ خوراكي) و لاكيز (استخراج شده از قارچ نيورسپورا كراسا) در حضور اين تركيبات دي آزو تحت شرايط يكسان به روش اسپكتروفتومتري مورد بررسي قرار گرفتند. به استناد نتايج حاصل از اكسايش تركيبات دي‌آزوي فنلي، كتكولي، گوآيكولي و آنيليني كه از يك اسكلت ساختماني مشترك ساخته شده بودند، طيف سابستريتي دو آنزيم تايروزيناز و لاكيز به دست آمد و دلايل مختلف موثر بر دامنه سابستريتي اين دو آنزيم به كمك داكينگ مولكولي مورد تحقيق و بحث قرار گرفت. بر اين مبنا، تثبيت هم‌زمان اين دو آنزيم مي‌تواند دامنه اكسايش تركيبات فنلي (منوفنلي، دي‌فنلي و گوآيكولي) را پوشش دهد اما اين سامانه فاقد كارآئي لازم براي اكسايش تركيبات آنيليني خواهد بود.