تبيين چارچوبي در جهت حضور طبيعت در معماري بر اساس نگرش سيستمي

زمينه هدف: اين  نوشتار در پي آن است كه با استناد به تفكر سيستمي به تبيين چارچوبي براي حضور طبيعت در معماري بپردازد. پرسش اصلي اين است كه نحوه ارتباط طبيعت و معماري بر اساس تفكر سيستمي چگونه قابل تبيين است. در تفكر سيستمي به عنوان يك نگرش كل نگر شناخت بر اساس فهم كل سيستم صورت مي گيرد. از اين رو تصوير دقيق تري از واقعيت را ارائه مي دهد.روش بررسي: روش تحقيق ماهيتي توصيفي– تحليلي و استنباطي دارد كه بروش تفكر سيستمي به كمك ابزار حلقه هاي عليت انجام گشته است. يافته ها: تبيين چارچوبي براي حضور طبيعت در معماري بر مبناي تفكر سيستمي، در بطن سيستم انسان- طبيعت – معماري معنا مي يابد. بر اساس شناسايي زيرسيستم هاي انسان و طبيعت و معماري، دوگانه هاي انسان- معماري، انسان - طبيعت و طبيعت – معماري به عنوان روابط اصلي در سيستم مشخص گشت.بحث ونتيجه گيري: يافته ها حاكي از آن است كه چارچوبي از حضور طبيعت در معماري ملزومات سكونتي را از رابطه انسان -معماري و اهداف معرفتي را از رابطه انسان - طبيعت  و روش ها را از رابطه طبيعت- معماري دريافت مي كند. طي فرايند انساني- فني-طبيعي، ابتدا به كمك همزيستي با طبيعت در قالب درك توانش هاي بسترطبيعي در نظام معرفتي زيست بوم محور تعامل با محيط تحقق مي يابد. در گام بعدي، بهره گيري از رويكرد الگوبرداري از طبيعت در قالب آموختن از آن و ادغام فضايي و بصري با طبيعت به شكل گيري كيفياتي با وجوه انساني در كالبد معماري مي انجامد. تمامي رويكردها در ساختار معرفتي رويكرد تكميل طبيعت، با هدف ارتقاء انسان و طبيعت در جهت اهداف و نيازهاي انساني تحقق امر سكونت را منجر مي گردد.