رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي بزرگسال با پيروي از درمان در بيماران مزمن: نقش ميانجي تاب آوري

يكي از چالش‌هاي اصلي درمان بيماري مزمن، تبعيت بيماران از دستورات درماني است. هدف اين پژوهش تعيين نقش ميانجيگرانه تاب‌آوري در رابطه بين در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي و تبعيّت از درمان در مبتلايان به بيماري مزمن بود. طرح پژوهش، توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي بيماران مبتلا به ديابت و فشار خون استان گيلان درسال 1399 بود. تعداد 399 نفربه روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‌ها از طريق مقياس دلبستگي كالينز و ريد(RAAS)، مقياس تاب آوري كونر و ديويدسون (CD-RISC) و پرسشنامه تبعيت از درمان مدانلو انجام شد. پردازش داده‌ها با استفاده از روش‌ تحليل مسير در محيط نرم افزار AMOS-24 و تحليل بوت‌استراپ در برنامه Macro پريچر و هايز (2008) انجام شد. بين تبعيّت از درمان با تاب‌آوري و سبك دلستگي ايمن و اجتنابي رابطه مستقيم معني‌دار يافت شد (0.01 p). اما بين تبعيّت از درمان با دلسبستگي دوسوگرا رابطه‌اي مشاهده نشد (0.05 p). برازش مدل ميانجي پس از حذف دو مسير غيرمعنادار بهبود يافت و با آزاد كردن خطاي كوواريانس بين دلبستگي دوسوگرا با دلبستگي ايمن و اجتنابي برازش مطلوبي حاصل شد (1.00CFI=،0.086RMSEA=). تحليل بوت‌استراپ آشكار ساخت تاب‌آوري در رابطۀ بين متغيرهاي درونزا و برونزا به‌طورمعني‌داري ميانجيگري مي‌كنند. ضريب تعيين مدل نهايي نشان داد تمامي متغيرهاي برونزا و ميانجي، 21 درصد از تغييرات تبعيت از درمان را پيش‌بيني مي‌كنند. تاب‌آوري و الگوي دلبستگي در تبعيت بيماران از پروسيجر درمان داراي اهميت هستند و پيشنهاد مي‌شود در برنامه درماني مبتلايان به بيماري مزمن مهارت‌ها و راهبردهاي مقاومت در برابر استرس بيماري و افزايش ظرفيت مقابله سازگارانه با شرايط تهديد كننده زندگي گنجانده شود.