مقايسه اثربخشي رفتاردرماني شناختي مثبتنگر با رفتاردرماني شناختي بر بهزيستي ذهني و تابآوري در نوجوانان با علائم افسردگي

رفتاردرماني شناختي مثبت‌نگر رويكرد تلفيقي جديد در درمان‌هاي روان‌شناسي است كه رفتاردرماني شناختي را با درمان راه‌حل‌محور و روان‌شناسي مثبت‌نگر به بهترين وجه تركيب كرده است. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي رفتاردرماني شناختي مثبت‌نگر و رفتاردرماني شناختي سنتي بر بهزيستي ذهني و تاب‌آوري در نوجوانان با علائم افسردگي بود. طرح پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. به اين منظور، از بين دانش‌آموزان پسري كه نمره افسردگي‌شان بالاتر از نمره برش بود، و ملاك‌هاي ورود و خروج را دارا بودند، به تصادف 17 نفر به گروه آزمايشي1 (رفتاردرماني شناختي مثبت‌نگر)، 17 نفر به گروه آزمايشي 2 (رفتاردرماني شناختي)، و 17 نفر به گروه كنترل (بدون مداخله)، اختصاص يافتند. مقياس‌هاي بهزيستي ذهني دانش‌آموزان و تاب‌آوري كونور و ديويسون به عنوان پيش‌آزمون اجرا شدند، و پس از اجراي مداخلات، مقياس‌هاي فوق به عنوان پس‌آزمون اجرا شدند. يك ماه پس از اجراي پس‌آزمون، مقياس‌هاي فوق به عنوان پيگيري اجرا شدند. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيره انجام شد.  نتايج پژوهش نشان داد كه نمرات دانش‌آموزان در بهزيستي ذهني دانش‌آموزان و تاب‌آوري در مرحله پس‌آزمون و پيگيري در رفتاردرماني شناختي مثبت‌نگر در مقايسه با رفتاردرماني شناختي و گروه كنترل به طور معناداري بالاتر بود. به نظر مي‌رسد كه؛ رفتاردرماني شناختي مثبت‌نگر براي تقويت مولفه‌هاي عملكرد مثبت مي‌تواند اثربخشي بيشتري داشته باشد. لازم است پژوهش‌هاي بيشتر اين موضوع را مشخص كنند.