مطالعه‌ي اثربخشي سناريوهاي هندسي رايج ايمپلنت قوسي تكي و دوتايي در مدل قوز قرنيه

قوز قرنيه يا كراتوكونوس (KC) نوعي بيماري غيرالتهابي و پيش‌رونده‌ي قرنيه محسوب مي‌شود. تظاهر باليني اين بيماري به صورت شكل‌گيري نواحي مخروطي‌شكل بر سطح قرنيه و مشكلات شديد ديد چشم فرد مبتلا بروز پيدا مي‌كند. كارگذاري ايمپلنت‌هاي قوسي داخل قرنيه‌اي (ICRS) يك درمان رو به گسترش براي بازيابي شكل قرنيه به وضعيت نرمال و در نتيجه بهبود حدت بينايي فرد است هر چند درباره‌ي اثربخشي آن اختلاف نظر وجود دارد. در اين مطالعه مدل ساده‌اي از قرنيه‌ي مبتلا به كراتوكونوس با قوز در ناحيه‌ي مركزي براي تعيين كمي اثرات مكانيكي و اپتيكي برخي از انواع متداول ICRS تجاري موجود مورد استفاده قرار گرفته است. مجموعه‌ي ايمپلنت‌هاي قوسي متداول براي اين نوع قوز طبق روال باليني متداول در دو گروه كلي قوس تكي و قوس‌هاي دوتايي قرار دارند. در تحقيق حاضر مدل‌هاي مربوط به وضعيت پس از كارگذاري اين ايمپلنت‌ها به روش المان محدود (FE) مدل‌سازي و تحليل شده است. در گروه قوس تكي، يك قوس °360، يك قوس °350 و يك قوس °320 و در گروه قوس‌هاي دوتايي، دو قوس متقارن و متناظر °160، °150، °120 و °90 مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داده است كه كارگذاري قوس‌هاي دوتايي متقارن مي‌تواند انتخاب بهتري براي قوز قرنيه با ناحيه‌ي پاتولوژيك مركزي باشد. اين مطالعه تاثير بالقوه‌ي كارگذاري ICRS را از منظر بيومكانيكي نشان داده و اولين قدم به سمت توسعه‌ي يك نوموگرام مبتني بر شواهد براي انتخاب از بين تركيبات مختلف ايمپلنت‌هاي قوسي در درمان يا جلوگيري از پيش‌رفت قوز قرنيه است.