بازنمايي ارتباطات عمل‌كردي نواحي مغزي از روي سيگنال EEG براي بررسي تمايز در الگوهاي زماني رويدادهاي تصويري

براي برقراري ارتباط با محيط زندگي كه هميشه در حال تغيير است، مغز مدام به توليد و به‌ روزرساني انتظارات مربوط به رويدادهاي پيش رو و تخمين آن براي پاسخ هاي حسي و حركتي عصبي متناظر با آن نياز دارد. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباطات در دركزمان در دو حالت قابل پيش بيني و غير قابل پيش بيني است. داده هاي مورد استفاده در اين پژوهش، سيگنال هاي ثبت شده از پايگاه داده‌ي موجود شامل آزمايشي روي 29 فرد سالم در دو حالت قابل پيش بيني و غيرقابل پيش بيني و در چهار تاخير 83، 150، 400، 800 ميلي ثانيه براي هر فرد مي باشد. به منظور تخمين ارتباط عمل‌كردي از روي سيگنال هاي مغزي از روش شاخص تاخير فاز استفاده شده است. اين روش براي آشكارسازي درك زمان در دو حالت رويدادهاي قابل پيش بيني و غيرقابل پيش بيني مورد استفاده قرار گرفته است. ابتدا به مقايسه‌ي چهار تاخير در هر حالت پرداخته شده و نشان داده شده كه بيش‌تر تمايز در باندهاي گاما، بتا و تتا بوده است. همچنين تفاوت معنادار بين تاخيرها در حالت قابل پيش بيني نسبت به حالت غيرقابل پيش بيني بيشتر بوده است. سپس به بررسي اختلافات بين دو حالت در هر تاخير پرداخته شده كه نتايج نشان دهنده‌ي اختلاف معنادار در تمام تاخيرها بوده است. باند آلفا در حالت غير قابل پيش بيني در تاخير 400 ميلي ثانيه تعداد ارتباطات بين نواحي پس سري و گيج‌گاهي بيش‌تر و قوي تر شده و هم‌چنين ميانگين ارتباطات غيرقابل پيش بيني از قابل پيش بيني بيش‌تر بوده است. باند دلتا در تاخيرهاي 150، 400 و 800 ميلي ثانيه ارتباط بين نواحي مركزي و پيشاني وجود داشته در حالي كه در تاخير 83 ميلي ثانيه ارتباط قوي بين نواحي مركزي و جلوپيشاني بوده است. نيم‌كره ي راست جلوپيشاني در درك زمان مهم است. در طولاني ترين تاخير (800 ميلي‌ثانيه) ارتباطات باندهاي دلتا، تتا و بتا در هر دو حالت نسبت به ساير تاخيرها كاهش يافته است.