واكاوي توصيفي ـ تطبيقي رهيافت‌هاي پيشگيري و مقابله با «احساس تنهايي» بر اساس آموزه‌هاي ديني و روان‌شناسي

احساس تنهايي، يك حالت ذهني نامطلوب است كه از احساس عدم رابطه با ديگران سرچشمه مي گيرد. تجربه تنهايي، رخداد رايجي است كه در ميان مردم يافت مي شود. از ديگر سو، به عقيده برخي از مفسران اين مكانيزم روان شناختي، با ايجاد علقه و پيوند با خداوند، قابل دفع و رفع است و اين امر درونيِ پاتالوژيك مي‌تواند با پي جويي و رويارويي جدي با آن، كنترل شود. جستار پيش رو، با روش توصيفي تطبيقي و با ابزار كتابخانه اي، نظرات برخي روان شناسان را بر اساس آموزه‌هاي ديني، مورد ارزيابي قرار داده و با مقايسه تطبيقي، به پي جويي و چاره انديشي در اين باره پرداخته است. برابر يافته‌هاي اين پژوهش، گروهي از راهكارهاي پيش گيرانه ارائه شده و راهكارهاي مقابله اي آن در دو گروه «فيزيكي-جسماني» و «نفساني-معنوي» توصيف شده اند. گروه اول دوگونه راهكار معرفي كرده و گروه دوم چهارگونه راهكار معرفي كرده است. با اين بررسي، مي توان هم راستا و هم‌جهتي برخي نظرات روان‌شناسي و آموزه هاي ديني را تأييد كرد و بر عدم تهافت، بلكه هم سويي و مكمّل يكديگر بودن آن‌ها، تأكيد ورزيد.