الگوي پيشران‌هاي شايسته‌سالاري در نظام اداريِ مناطق كم‌برخوردار

شايسته‌سالاري و تخصص‌گرايي، نقش‌محوري و تعيين‌كننده‌اي در فرايند توسعه‌يافتگيِ جوامع دارد. اين موضوع در استان سيستان و بلوچستان اهميت بيشتري  دارد چرا كه با وجود ظرفيت‌هاي توسعه‌ايِ گسترده، به دليل برخي مؤلفه‌ها، روند توسعه‌يافتگي از شتاب لازم را ندارد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف طراحي الگوي تخصص‌گرايي و شايسته‌سالاري در نظام اداريِ استان تدوين و به گونه‌اي انجام شده است كه ضمن شناخت آسيب‌ها، راهكارهاي اجرايي در جهت بهبود وضعيت نيز ارائه شود. براي جمع‌آوري و تحليل داده‌ها از روش كيفيِ نظريه داده‌بنياد استفاده شد كه فرايند آن در سه مرحله‌ي كدگذاريِ باز، محوري و انتخابي انجام شده است. پس از 16 مصاحبه با صاحبنظران اين حوزه، داده‌هاي لازم گردآوري و تحليل شد. بدين صورت كه پس از طيِ فرايند مقايسه مستمر داده‌ها و مراحل سه‌گانه‌ي كدگذاري، 128 مفهوم اوليه در قالب 23 مقوله دسته‌بندي شدند. الگوي كيفيِ داده‌بنياد از نتايج پژوهش  با محوريت «پيشران‌هاي شايسته‌سالاري در نظام اداريِ سيستان و بلوچستان» ارائه شد. اين الگو مشتمل بر شرايط علّي (قابليت‌هاي متعدد بالقوه براي توسعه، اهميت توسعه‌ي استان در توسعه‌ي ملّي، ساختار ويژه‌ي قومي و مذهبي، بالا بودن شاخص فقر و محروميت، مرزي بودن بخش عمده‌اي از مناطق استان)، پديده محوري (شايسته‌سالاري در راستاي توسعه پايدار)، راهبردها (اداري، سياسي، اجتماعي)، عوامل مداخله‌گر (فقر آموزشي، نگاه‌هاي قومي و مذهبي، عوامل محيطي و جغرافيايي، عوامل دولتي و نهادي، عوامل فرهنگي و اجتماعي)، شرايط زمينه‌اي (عوامل انساني، عوامل محيطي، عوامل نگرشي) و پيامدها (بهره‌برداري مناسب از ظرفيت‌ها، ارتقاي تعامل و هم‌گرايي اجتماعي، بهبود روند توسعه‌ي ملّي، ايجاد امنيت پايدار، ارتقاي اعتماد اجتماعي) هستند.