اثربخشي آموزش مفاهيم تحليل روابط متقابل بر خودتنظيمي هيجاني دختران داراي تعارض با والدين

هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي آموزش تحليل روابط متقابل بر خودتنظيمي هيجاني دانش‌ آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود كه داراي تعارض با والدين خود بودند. طرح پژوهشي از نظر هدف كاربردي و از نظر روش اجرا نيمه ‌آزمايشي از نوع پيش‌ آزمون پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه دانش‌ آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر كامياران در سال تحصيلي 97-1396 بود كه داراي تعارض با والدين خود بودند. با به‌ كارگيري روش نمونه‌ گيري خوشه ‌اي چندمرحله ‌اي 24 نفر انتخاب و ابزارهاي پژوهش روي آنها اجرا شد. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه تعارض والد فرزند (اشتراس، 1979) و پرسشنامه تنظيم هيجان (گارنفسكي و كرايج،2006) بود. آموزش تحليل روابط متقابل به مدت هشت جلسه 90 دقيقه ‌اي روي گروه آزمايشي اجرا شد و طي اين مدت روي گروه كنترل هيچ مداخله‌ اي صورت نگرفت. داده ‌هاي پژوهش از طريق آزمون تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه آموزش تحليل روابط متقابل بر افزايش ميزان سازش ‌يافتگي و كاهش ميزان سازش‌ نايافتگي گروه آزمايش اثري معنادار داشته است(P 0/05). يعني در مرحله پس‌ آزمون ميانگين راهبردهاي سازش‌ يافته تنظيم هيجان در دختران افزايش و ميانگين راهبردهاي ناسازش ‌يافته، كاهش يافته است. از يافته ‌هاي پژوهش چنين مي ‌توان نتيجه ‌گيري كرد كه آموزش تحليل روابط متقابل مي ‌تواند بر تنظيم هيجانات افراد داراي تعارض مؤثر باشد.