شيوه‌هاي نوآوري در مناظره‌هاي شعر نيمايي

مناظره، اسلوبي بياني است كه پيشينه‌ي آن به ايران پيش از اسلام برمي‎‎ گردد. شاعران هر دوره براي دستيابي به اهدافي كه با توجه به ذوق و قريحه‌ي شاعران و جهان بيني رايج در آن دوره تغييريافته، مناظره سرايي كرده اند. فضاي فكري، اجتماعي و سياسي حاكم بر جامعه‌ي معاصر، تحولات گسترده اي در مناظره سرايي ايجاد كرده است؛ ازاين‌رو نگارندگان با رويكرد توصيفي - تحليلي و پاسخ به اين پرسش هاي بنيادي كه مناظره هاي نيمايي فارسي با مناظره هاي سنتي چه تفاوت هايي دارند و اين نوآوري ها در چه عواملي ريشه دارد؟ استنتاج مي كنند: برخلاف مناظره هاي سنتي كه همواره از دوطرفِ حقِّ مطلق و باطل مطلق تشكيل شده اند و يكي از طرفين قدرتمندانه پيروز مي شود و طرف مقابل به شدت شكست مي خورد، در مناظره‎هاي نيمايي اغلب طرفين مناظره به يكديگر كمك مي كنند تا هردو به حقيقت نزديك شوند. شاعران معاصر در قالب و فرمي‎‎ نو كه حاصل آزادي بيان در آفرينش هنري است، فضايي تعاملي ايجاد مي كنند و در اين فضاي تعاملي به گفت‌وگو‎هاي دونفره، چندنفره يا خودگويي و حديث نفس مي پردازند و با بهره‎گيري از شخصيت هاي نمادين، كارناوال و آشتي دادن عناصر متضاد در فضاي مكالمه اي به نقد اجتماعي مي پردازند و به‌طورمعمول با بهره گيري از گزاره‎هاي خطابي، فضايي چندصدا مي آفرينند.