سيماي درخشان «شاه منصور» در سروده‌هاي حافظ

بهره‌گيري حافظ از ظرفيت شعر براي بيان عقيده و جهت‌گيري نسبت به هسته‌ي قدرت سياسي و رخدادها و تحولات آن عرصه، اهميت رويكرد تاريخي سياسي در به‌دست‌دادن درك جامع‌تر و دقيق‌تر از شعر او را برجسته مي‌‌كند. ارتباط نزديك حافظ با دربار به‌دليل جايگاهش به‌عنوان شاعري بهره‌مند از قبول خاطر خاص ‌و عام و نيز به‌اقتضاي شغل ديواني‌اش، موجب شده كه او شناختي دقيق از شاهان و شاهزادگان و وزيران و ديگر رجال متنفذ عصر خويش داشته باشد. داوري حافظ نسبت به بسياري از ايشان در سروده‌هايش بازتاب دارد. دراين‌ميان تصويري كه از شاه‌منصور مظفري در ديوان حافظ ترسيم شده است، جلوه‌گاه سيماي شاهي آرماني و دلخواه است كه در ميان ديگر ممدوحان موردعلاقه‌ي شاعر، جايگاه ممتازي دارد. زماني اهميت اين جايگاه بهتر درك مي‌شود كه توجه داشته باشيم حافظ اين داوري را در سال‌هاي پاياني زندگي و از پس تجربه‌ي برآمدن و فرورفتن حاكمان و صاحب‌قدرتان پرشمار به دست مي‌دهد. هدف اين جستار بررسي سيماي شاه‌منصور مظفري در سروده‌هاي حافظ و انطباق آن با منابع تاريخي معتبر به روش تحليل محتوا (رويكرد توصيفي - تحليلي) است تا از رهگذار آن بتوان براي جايگاه سپند و ارجمند او نزد حافظ، توضيحي منطقي يافت.