بررسي شيوع ديابت كنترل نشده و عوامل پيشگويي‌كننده آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو تحت پوشش مراكز خدمات جامع سلامت شهر اصفهان

مقدمه: ديابت نوع 2 يكي از بيماري‌هاي مزمن با شيوع بالا در جهان مي‌باشد كه كنترل مطلوب آن جهت جلوگيري از عوارض ضروري است. هدف از مطالعه حاضر بررسي فراواني ديابت كنترل نشده و عوامل پيشگويي‌كننده آن در افراد ديابتي تحت پوشش مراكز خدمات جامع سلامت شهر اصفهان مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي تعداد 265 بيمار مبتلا به ديابت نوع دو؛ تحت پوشش مراكز خدمات جامع سلامت شهر اصفهان، به روش نمونه‌گيري تصادفي وارد مطالعه شدند. داده‌هاي دموگرافيك، سبك زندگي و وضعيت خود مراقبتي و كيفيت مراقبت از بيماران، جمع‌آوري گرديد. هم‌چنين، ميزان هموگلوبين گليكوزيله اندازه‌گيري و سطح بالاي 7% به عنوان ديابت كنترل نشده در نظر گرفته شد. براي تعيين سهم عوامل مختلف در كنترل ديابت، از آزمون لجستيك رگرسيون استفاده شد. يافته‌ها: فراواني ديابت كنترل نشده در بيماران مورد مطالعه 45/3% بود. نسبت شانس تعديل شده براي ديابت كنترل نشده، در كساني كه انسولين مصرف مي‌كردند نسبت به بيماراني كه فقط درمان داروي خوراكي داشتند، برابر با 3/46 به دست آمد (0/002=P).  نسبت شانس تعديل شده براي ديابت كنترل نشده در كساني كه مدت زمان ابتلا به ديابت آن‌ها بيش از 5 سال بود؛ نسبت به بيماران با سابقه ابتلا كمتر از 5 سال، برابر با 3/27 به دست آمد (0/001 P). نتيجه‌گيري: با توجه به شيوع بالاي كنترل ضعيف قند خون در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو؛ لازم است پزشكان شاغل در مراكز خدمات جامع سلامت توجهي ويژه نسبت به بيماراني كه حدود 5 سال از زمان تشخيص آن ها مي گذرد و هم‌چنين به افرادي كه انسولين مصرف مي‌كنند، داشته باشند. به نظر مي‌رسد كه براي اين دسته از بيماران تجديد نظر در نوع و مقدار داروي مصرفي كمك كننده باشد.