وزن دهي و اولويت‌بندي شاخص‌هاي تاب‌آوري در شرايط اضطراري ناشي از وقوع حريق در يك نيروگاه سيكل تركيبي با به كارگيري رويكرد تحليل سلسله مراتبي فازي

سابقه و هدف: يكي از راهكارهاي كاهش پيامدهاي ناشي از وقوع حريق افزايش ميزان سطح تاب آوري مي‌باشد. تاب‌آوري در شرايط اضطراري يكي از مفاهيم بسيار مهم و كاربردي در مديريت بحران است كه در سال هاي اخير مورد توجه قرارگرفته است. هدف از اين مطالعه وزن دهي و اولويت بندي شاخص‌هاي موثر بر تاب‌آوري در شرايط اضطراري ناشي از حريق با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي فازي در يك نيروگاه سيكل تركيبي مي‌باشد. مواد و روش‌ها: با انجام بررسي متون و مصاحبه نيمه ساختاريافته با 15 نفر خبره، تعداد 20 شاخص مؤثر بر تاب‌آوري در برابر حريق در نيروگاه سيكل تركيبي شناسايي و براساس مدل مك مانومنس در سه گروه اصلي تقسيم‌بندي شدند. درگام بعد وزن شاخص‌ها و زير شاخص‌هاي هر گروه با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي فازي تعيين گرديد. در پايان سه شاخص برتر هر گروه انتخاب و مجدداً مقايسات زوجي ميان آن‌ها انجام گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه سه شاخص پايداري سازه‌اي (وزن نهايي 0.168)، آگاهي مديريت ارشد از نقش‌ها و مسئوليت‌ها (وزن نهايي 0.145)، درك و پذيرش خطر (وزن نهايي 0.138) داراي مهم‌ترين نقش و شاخص حمايت‌هاي لجستيكي (وزن نهايي 0.069) كمترين اهميت در تعيين سطح تاب‌آوري مي‌باشد. نتيجه‌گيري: تصميم‌گيرندگان با شناخت شاخص‌هاي موثر در تعيين سطح تاب‌آوري براي مقابله با حريق در شرايط اضطراري مي‌توانند اقدامات اصلاحي و پيشگيرانه را به‌منظور ارتقا ايمني و افزايش تاب‌آوري تعريف، اولويت‌بندي و اجرا كنند.