تاثير تعاملي تمرين هوازي و مصرف آتورواستاتين بر بيان MFN1/2 و DRP1 هپاتوسيت‫هاي كبد رت مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: اختلالات ديناميكي ميتوكندري در پاتوژنز برخي از بيماري ها از قبيل ديابت نوع دو نقش دارد. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير تعاملي تمرين هوازي و مصرف آتورواستاتين بر بيان MFN1/2 و DRP1 هپاتوسيت هاي كبد رت  مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شد.   روش كار: در اين مطالعه تجربي 25 سر رت نر با ميانگين وزني 300 تا 350 گرم بطور تصادفي به 5 گروه مساوي: ديابت (D)، كنترل سالم (C)، تمرين تداومي (T)، آتورواستاتين (A)، تداوميآتورواستاتين (TA) تقسيم شدند. ديابت نوع دو با استرپتوزوتوسين (STZ) در رت ها القا شد. گروه هاي تمريني به مدت هشت هفته برنامه تمريني دويدن را روي تردميل انجام دادند. به گروه هاي (A) و (TA) ((mg/kg10 آتورواستاتين بصورت گاواژ خورانده شد. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، رت هاي صحرايي تشريح شدند؛ بافت كبد آن ها برداشته شد و بلافاصله در محلول نيتروژن مايع منجمد و در دماي منهاي 80 درجه براي اندازه گيري MFN1/2 و DRP1 نگهداري شد. براي تجزيه و تحليل آماري از تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري 0/05 p استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد القاي ديابت نوع دو باعث كاهش بيان MFN1/2 و افزايشDRP1 نسبت به گروه C شد. بعد از هشت هفته مداخله افزايش معناداري در  MFN1مشاهده شد (0/05 p) اما اين افزايش در معني داري MFN2 نبود و نيز در بيان فاكتورها بين گروه ها تفاوت معناداري مشاهده نشد. همچنين بعد از هشت هفته كاهش معناداري در بيان ژن DRP1 مشاهده شد (0/05 p). اين كاهش در مقايسه گروه TA نسبت به گروه D معني دار بود.  نتيجه گيري: احتمالاً تركيبي از تمرين هوازي و آتورواستاتين ممكن است بيان ژن هاي مربوط به پويايي ميتوكندريايي را در بيماري ديابت به طور مثبتي تنظيم كند.