بررسي به‌كارگيري شوخ طبعي در فرايند تدريس توسط دبيران

اين پژوهش با هدف آگاهي از ميزان استفاده دبيران از شوخ طبعي مناسب و نامناسب در فرايند تدريس انجام شد. پژوهش حاضر يك پژوهش كمّي و كاربردي و از لحاظ روش گردآوري داده ها، توصيفي پيمايشي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان دوره اول و دوم متوسطه شهر شوش(استان خوزستان) در سال تحصيلي 99-1398 بود. حداقل حجم نمونه طبق جدول مورگان محاسبه شد و در مجموع 366 دانش‌آموز با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي متناسب با حجم جامعه انتخاب شدند. داده‏هاي موردنياز از طريق پرسشنامه شوخ طبعي مناسب و نامناسب (Frymier et al., 2008) گردآوري شد. با استفاده از آلفاي كرونباخ، پايايي پرسشنامه شوخ طبعي مناسب و نامناسب 0.95 تعيين گرديد. براي تحليل داده ها از آزمون تي تك گروهي، تي مستقل و تي وابسته استفاده شد. يافته‏هاي پژوهش نشان داد دبيران در تدريس از شوخ طبعي مناسب بيشتر از شوخ طبعي نامناسب استفاده كرده بودند. البته به طور كلي ميزان استفاده آنان از شوخ طبعي(مناسب و نامناسب) كمتر از متوسط بود. ديگر يافته اين پژوهش نشان داد دبيران مرد بيشتر از دبيران زن، از انواع شوخ طبعي در فرآيند تدريس استفاده كرده اند.