اثر تمرين استقامتي بر بيان ژن myoD در عضلات كند و تند انقباض موش‌هاي صحرايي

زمينه و هدف: افزايش بيان فاكتور myoD مشخصه فعال سازي و تكثير سلول هاي ماهواره اي در پي محرك هاي القاء شده در عضلات اسكلتي است، اما به نظر مي رسد پاسخ عضلات تند و كند و هم چنين آشكار شدن اين نشانگر در اثر محرك هاي يكسان متفاوت است. بنابراين هدف از اين مطالعه تعيين و ارزيابي اثر يك دوره تمرين استقامتي بر بيان ژن myoD در عضله اسكلتي تند و كند انقباض موش هاي صحرايي نر نژاد ويستار است. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي كه در سال 1399 انجام شد، 14 موش صحرايي(با ميانگين وزني 33±294 گرم) از انستيتوي پاستور تهيه و براي همه آنها شرايط طبيعي (دسترسي آزاد به آب و غذا، چرخه تاريكي و روشنايي، دما و رطوبت مناسب) مهيا شد و به صورت تصادفي به دوگروه كنترل(7 سر) و تجربي(7 سر) تقسيم شدند. گروه تجربي 14 هفته فعاليت استقامتي (6 جلسه در هفته، هر جلسه 1 ساعت تمرين استقامتي با سرعت 30 متر در دقيقه) را اجرا كرده، در پايان 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، بي هوش و تشريح شدند. از روشReal time RT-PCR براي تعيين ميزان بيان ژن myoD عضله بازكننده دراز انگشتان(EDL) و عضله نعلي استفاده و با استفاده از آزمون آماري تي مستقل براي ارزيابي اطلاعات استفاده شد.يافته ها: تمرين استقامتي موجب افزايش معني دار بيان ژن myoD در عضله بازكننده بلند انگشتان(0.022=p)شد. هم چنين اين تغيير در عضله نعلي به طور معني داري(0.001=p)ديده شد. نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش به نظر مي رسد فعاليت استقامتي با ايجاد چالش هاي متابوليكي موجب افزايش بيان ژن myoD در عضله كند انقباض يعني عضله نعلي و هم چنين عضلهEDL يعني عضله تند انقباض مي شود.