نقش انگيزش اعضاي هيئت علمي در گرايش آنان به مطالعات ميان رشته اي

هدف: هدف از اجراي پژوهش حاضر، بررسي نقش انگيزش اعضاي هيئت علمي در گرايش آنان به مطالعات ميان‌رشته اي بود.روش پژوهش: پژوهش از حيث هدف و ماهيت، كاربردي و از نظر گردآوري داده ها توصيفي از نوع همبستگي بوده است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي اعضاي هيئت علمي دانشگاه هاي اروميه و صنعتي اروميه در سال تحصيلي 94-93  به تعداد 585 نفر بود كه با استفاده از جدول مورگان و روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي نسبتي، 212 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه استاندارد انگيزه دروني و بيروني و پرسشنامه محقق‌ساخته مطالعات ميان رشته اي استفاده شد. براي تعيين روايي پرسشنامه انگيزه دروني و بيروني از روايي محتوايي و تحليل عاملي تأييدي، براي تعيين روايي پرسشنامه مطالعات ميان رشته اي از روايي محتوايي و تحليل عاملي اكتشافي و براي محاسبه پايايي آنها از ضريب آلفاي كرونباخ بهره گرفته شده است كه مقدار آنها به ترتيب در پرسشنامه هاي مذكور 0/80 و 0/77 محاسبه شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از آمار توصيفي و استنباطي (همبستگي پيرسون، رگرسيون چندگانه و تحليل واريانس يك راهه) بهره گرفته شد.يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه بين انگيزه دروني و گرايش به مطالعات ميان رشته اي رابطه معني‌دار وجود دارد اما رابطه انگيزه بيروني و گرايش به مطالعات ميان رشته اي معني‌دار نيست. رابطه بين مقررات مشخص شده و گرايش به مطالعات ميان رشته اي معني‌دار است اما رابطه بي انگيزگي و گرايش به مطالعات ميان رشته اي از لحاظ آماري معني‌دار نيست. بر اساس نتايج تحليل رگرسيون چندگانه فقط انگيزه دروني توانسته گرايش اعضاي هيئت علمي به مطالعات ميان رشته اي را پيش بيني كند.نتيجه‌گيري: بر اساس يافته ها در پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود از مشوق هايي براي تشويق و ترغيب اعضاي هيئت علمي براي مشاركت در فعاليت هاي ميان رشته اي استفاده شود.