تبيين نقش مكان سازي در احيا روابط اجتماعي محلات شهري معاصر(نمونه موردي: محلات منتخب شهر تبريز)

مقدمه: از آنجايي كه ضعف روابط اجتماعي در محلات مي تواند سبب مشكلاتي از قبيل كم رنگ شده حس تعلق به مكان، روحيه جمعي و ...شود، به منظور بهبود اين شرايط، ايجاد بستر و مكان مناسب براي رويارويي افراد محله و برقراري تعاملات اجتماعي و مشاركت آن ها در برنامه هاي مربوط به محله، امري ضروري مي باشد. رويكرد مكان سازي، در طي دهه هاي اخير با هدف خلق و تبديل فضا به مكان هاي اجتماعي به وجود آمده است.داده و روش: مقاله حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي- تحليلي مي باشد. در اين پژوهش سعي شده است جهت بررسي مفهوم مكان سازي در احيا روابط اجتماعي محلات شهري، محلات عباسي، منصور، ماندانا، پرواز و فردوس به‌عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شود. در اين مقاله و در بخش تحليل داده ها، محلات شهري منتخب براساس آزمون هاي آماري رگرسيون، اسپيرمن ، فريدمن و آنوا ارزيابي گرديد.يافته‌ها: يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه بر اساس نتايج بدست آمده از مطالعات آماري، ابعاد كالبدي، ابعاد اجتماعي، ابعاد مديريتي- سياست گذاري، ابعاد ادراكي- معنايي و ابعاد اقتصادي داراي ارتباط معنادار با تبيين مفهوم مكان سازي در احيا روابط اجتماعي  از ديدگاه شهروندان هستند و بعد كالبدي و اجتماعي بيشترين ميزان اثرگذاري را بر ميزان تبيين مفهوم مكان سازي در احيا روابط اجتماعي در فضاهاي شهري منتخب ايفا مي كند.نتيجه‌گيري: مجموع نتايج حاصل از اين پژوهش از يك‌سو چارچوب لازم جهت بررسي علمي و منطقي مفهوم مكان سازي در محلات شهري را فراهم آورده و از سوي ديگر زمينه اقدامات آينده در راستاي احيا روابط اجتماعي در سطح محلات شهري را فراهم آورد. سنجش مدل پژوهش در محلات شهري بيشتر و ديگر شهرهاي ايران مي‌تواند درك عميق‌تري از مكانيسم تبيين مفهوم مكان سازي در احيا روابط اجتماعي محلات شهري را فراهم آورد.