تدوين چارچوب مفهومي تاب آوري شهري به منظور ارائه كاربست آن در ادبيات شهرسازي از طريق تحليل مضمون متون

تاب‌آوري شهري رويكردي نوين، به منظور پاسخگويي به انواع مخاطرات طبيعي و انسان‌ساخت است. اين فرض وجود دارد كه علاوه بر ويژگي هايي چون ظرفيت هاي شهري و استقامت هنگام مخاطرات وجوه ديگري نيز وجود دارد كه بايد آن ها را يافت. هدف اين مقاله ارائه چارچوب مفهومي تاب‌آوري شهري و ذكر ويژ‌گي‌هاي آن از طريق مرور جامع منابع تاب‌آوري مي باشد. همچنين تعريف كاملي از تاب‌آوري شهري مطابق نتايج بيان شده و در نهايت به بازخواني داده‌هاي كيفي به منظور روشن نمودن زواياي پنهان تاب آوري شهري پرداخته شده است. روش تحقيق پژوهش حاضر كيفي بوده و از روش تحليل مضمون به كمك نرم‌افزار MAXQDA 13.28 بهره گرفته شده است. در اين راستا مجموعه 100 منبعي از تعاريف تاب‌آوري به عنوان داده گردآوري شد و مطابق تحليل مضمون ويژگي هاي شش‌گانه چارچوب مفهومي تاب‌آوري شهري تحت عنوان R1 تا R6 استخراج شد. به منظور اثبات نتايج بدست آمده، علاوه بر طرح و اخذ تاييد در پنل متخصصين، تصديق استفاده از اين واژه‌ها در ميان 1250 مقاله چاپ شده در مجلات بين‌المللي تحت نمايه استنادي علمي سامسون رويترز1 از سال 2010 تا 2020 (مقالاتي با كليد واژه «تاب آوري شهري2» به زبان انگليسي) به كمك نرم‌افزار Cite Space بررسي و نتايج تاييد شد. از نظر محققين اين مقاله تعريف تاب‌آوري شهري: «توانايي پاسخ‌گويي به‌هنگام شهرها و استقامت در شرايط وقوع مخاطرات طبيعي و انسان‌ساخت است كه ضمن سازگاري و هماهنگي با شرايط جديد، در صورت عدم فروپاشي و به شرط يادگيري شهروندان، قدرتمندتر از گذشته به كاركرد شهري خود ادامه مي‌دهد» مي باشد.