شناسايي مؤلفه‌هاي سياست‌گذاري چندفرهنگي در آموزش و پرورش عمومي ايران

زمينه و هدف: هدف اين پژوهش شناسايي مؤلفه هاي سياست گذاري چندفرهنگي در آموزش و پرورش عمومي ايران است تا از اين راه زمينه و چشم انداز مناسب تري براي تدوين اين شيوه از سياست گذاري فراهم شود.روش: بر اين اساس داده ها با طرح پژوهش كيفي از نوع سنتزپژوهي و به كمك گام هاي هفت گانه سندلوسكي و باروسو[1](2007) گردآوري شد. جامعه پژوهش بيش از 790 سند علمي بود كه در 10 پايگاه علمي خارجي جستجو شد. از اين تعداد در نهايت پس از بررسي موضوعي، چكيده و محتوايي و با استفاده از معيارهاي پذيرش و عدم پذيرش و برنامه مهارت هاي ارزيابي حياتي[1] 25 مقاله انتخاب و تحليل شد.يافته ها: يافته ها شامل مضامين اصلي حاصل از سنتز مقالاتِ منتخب شامل 7 مورد چند فرهنگ گرايي، عدالت اجتماعي، آگاهي فرهنگي، هويت اجتماعي، همسان سازي، سياست‌گذاري و انسجام اجتماعي مي‌باشد.بحث و نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از اين است كه سياست گذاري همسان ساز آموزشي در جوامع متنوع فرهنگي موفقيت لازم را به دست نخواهد آورد و جامعه ايران نيز با برخورداري از ويژگي هاي چند فرهنگي نيازمند نوعي سياستگذاري است كه تنوع و تكثر را در عرصه هاي مختلف به ويژه در آموزش و پرورش به رسميت شناخته و بسترهاي لازم را براي توجه بدان فراهم نمايد، كه در اين زمينه اقدام لازم صورت نگرفته است و بيشتر كشورهايي به نتايج مطلوب رسيده اند كه تنوع را به رسميت شناخته و جهت غناي آن سياست گذاري هاي مناسبي در آموزش و پرورش عمومي خود انجام داده اند