اثر دستكاري طول دوره تمرينات چشم ساكن بر يادگيري يك مهارت مهاري در كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثر دستكاري طول دوره تمرينات چشم ساكن بر يادگيري يك مهارت مهاري در كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي (Developmental coordination disorder يا DCD) انجام گرديد. روش‌ها: اين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و دوره پيگيري 14 روزه بود. جامعه آماري متشكل از دختران 6 ساله داراي DCD مهدكودك‌ دانشگاه اصفهان بود كه به روش هدفمند و با استفاده از نسخه دوم مجموعه آزمون ارزيابي مهارت حركتي كودكان (Movement Assessment Battery for Children2 يا MABC2)، 45 كودك داراي DCD انتخاب شدند. شركت‌كنندگان بر اساس نمرات پيش‌آزمون (عملكرد)، در سه گروه 15 نفره تمرينات چشم ساكن پايه، چشم ساكن كوتاه‌مدت و چشم ساكن بلندمدت قرار گرفتند. در مرحله پيش‌آزمون، نمونه‌ها اقدام به دريافت 10 كوشش كيسه لوبيا نمودند. مرحله اكتساب در 18 جلسه و هر جلسه 10 كوشش انجام گرفت. پس از اتمام آخرين جلسه تمريني، در مرحله پس‌آزمون و در دو هفته بي‌تمريني در مرحله پيگيري، شركت‌كنندگان اقدام به دريافت 10 كوشش كيسه لوبيا كردند. در هر يك از مراحل، اطلاعات بينايي به وسيله دستگاه رديابي چشم و دقت پرتاب نيز توسط محقق ثبت گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: هر سه نوع تمرين چشم ساكن پايه، چشم ساكن كوتاه‌مدت و چشم ساكن بلندمدت، تأثير معني‌داري بر مهارت دريافت كردن و طول دوره چشم ساكن داشت (0/05 P). همچنين، تمرينات چشم ساكن بلندمدت، داراي اندازه اثر بالاتري در مقايسه با تمرينات چشم ساكن كوتاه‌مدت و پايه بود. نتيجه‌گيري: به طور كلي، نتايج به دست آمده از تحقيق حاضر، بر اهميت دوره طولاني‌تر چشم ساكن بر يادگيري مهارت‌هاي مهاري تأكيد دارد كه تأييدي بر فرضيه پيش‌برنامه‌ريزي مي‌باشد.