بررسي وضعيت شاخص سلامت خود ابراز و عوامل مرتبط بر آن در سالمندان مراجعه‌كننده به مراكز خدمات جامع سلامت شهر همدان در سال 1399: يك مطالعه مقطعي

مقدمه: سلامت خود ابراز، يكي از شاخص هاي رايج سنجش سلامتي براي پايش تغييرات و اندازه گيري سلامت كلي جمعيت هاي مختلف يك جامعه مي‏باشد. مطالعه حاضر با هدف تعيين وضعيت شاخص سلامت خود ابراز و مهمترين عوامل مرتبط بر آن در سالمندان شهر همدان انجام شد. روش بررسي: پژهش حاضر يك مطالعه مقطعي است كه در نيمه اول سال 1399 به روش نمونه‏ گيري خوشه‏اي طبقه‏ بندي تصادفي انجام شد. در اين راستا، اطلاعات 330  نفر از سالمندان مراجعه كننده به 12 مركز خدمات جامع سلامت شهر همدان با استفاده از پرسشنامه سلامت خود ابراز توسط پرسشگران آموزش ديده جمع‏آوري گرديد. داده‏ ها با استفاده از شاخص‏هاي آمار توصيفي و آزمون ‏هاي آماري تحليلي و با نرم‏افزار STATA 14 در سطح اطمينان 95% مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: در اين مطالعه، ميانگين سني سالمندان 6/72 ± 62/27 سال به دست آمد. 43% (144 نفر) شركت كنندگان، وضعيت سلامت خود ابراز خود را خوب و خيلي خوب گزارش كردند. سالمندان شاغل، بالاترين (0/77±3/55) و سالمندان بيكار (0/85±3/11) كمترين ميانگين سلامت خود ابراز را داشتند ( P=0/002 ). سالمندان داراي همسر نسبت به سالمندان بدون همسر از ميانگين سلامت خود ابراز بالاتري (3/43 در مقابل 2/90) برخوردار بودند ( P=0/007). همچنين افزايش تحصيلات و بالا رفتن رضايت از زندگي همراه با افزايش نمره ميانگين سلامت خود ابراز بود (به ترتيب P=0/052 و P 0/001). بحث و نتيجه گيري: سلامت درك شده سالمندان، بيشتر متاثر از عوامل تعديل شده‏اي نظير تحصيلات، وضعيت تاهل، داشتن تعداد فرزند متناسب با وضعيت اقتصادي ـ اجتماعي و رضايت از زندگي مي باشد. لذا، براي ارتقاء كيفيت زندگي مرتبط با سلامتي و شناسايي عوامل مرتبط با آن لازم است كه سياست گذاران به سالمندان آسيب ‏پذيري كه وضعيت سلامتي خود را بد يا خيلي بد گزارش مي‏كنند، توجه ويژه ‏اي داشته باشند.