رابطه تجارب نامطلوب اوليه با نشانه‌هاي پرخوري: ميانجي‌گري شرم و خود انتقادي

اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه تجربه‌هاي اوليه قرباني شدن مرتبط با تصوير بدن و شدت نشانه‌هاي پر‌خوري با ميانجي‌گري شرم نسبت به تصوير بدن و خودانتقادگري انجام شد. مواد و روش ها: روش اين مطالعه همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه دانشجويان دانشگاه علوم‌پزشكي شهيد بهشتي تهران بود كه 283 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسش‌نامه‌هاي شرم مرتبط با تصوير بدن دوراتي و پينتو گوويا، شكل‌هاي خودانتقادگري و خود‌اطمينان‌بخشي گيلبرت و همكاران، نشانه‌هاي پرخوري گورمالي و همكاران و تجارب قرباني شدن نسبت به بدن دوراتي و پينتو گوويا، فريررا و باتيستا را تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از نسخه 24نرم‌افزارهاي SPSS و نسخه 8 LISREL تجزيه‌و‌تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد شدت نشانه‌هاي پر‌خوري با شرم نسبت به تصوير بدن (r=0/51, P=0/001)، خودانتقادگري (r=0/51, P=0/001) و تجربيات قرباني شدن مرتبط با تصوير بدن (r=0/56, P=0/001) رابطه مثبت و معنادار دارد. همين‌طور شرم نسبت به تصوير بدن (ß=0/10, P 0/05 ) و خودانتقادگري (P 0/05, ß=012) ارتباط بين تجارب قرباني شدن نسبت به بدن با شدت نشانه‌هاي پر‌خوري را ميانجي‌گري مي‌كند. نتيجه گيري: براساس نتايج مي‌توان گفت خودانتقادگري و شرم از تصوير بدن مي‌تواند ارتباط بين تجربه‌هاي قرباني شدن اوليه مرتبط با تصوير بدن و شدت نشانه‌هاي پرخوري را در نمونه ايراني ميانجي‌گري كند. مطالعه حاضر دلالت‌هاي مهمي در مفهوم‌سازي و درمان علائم پرخوري دارد. پژوهشگران و متخصصان باليني مي‌توانند نقش اين عوامل را در اختلال پرخوري و درمان آن مد نظر قرار دهند.