تأثير شش هفته تمرينات تركيبي بر سطح استراحتي پنتراكسين3 و سرم آميلوئيد A پلاسماي مردان مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات تركيبي بر سطح استراحتي پنتراكسين3 (PTX3) و سرم آميلوئيد A(SAA) پلاسماي مردان مبتلا به ديابت نوع دو بود تا بدين‌وسيله، تأثير ورزش بر كاهش عوامل التهابي فوق در افراد ديابتي سنجيده شود.مواد و روش‌ها: ۲۰ مرد غيرورزشكار مبتلا به ديابت نوع دو، تصادفي در دو گروه كنترل و تمرين توزيع شدند. تمرينات تركيبي به مدت شش هفته شامل 2535 دقيقه تمرين هوازي با شدت 5575 درصد ضربان قلب بيشينه و پنج حركت مقاومتي دربرگيرنده‌ عضلات بزرگ بالا و پايين‌تنه شامل پنج حركت پرس سينه، پرس ارتشي، اسكات، ليفت مرده، حركت پارويي دمبل با شدت 5575 درصد يك تكرار بيشينه با تواتر سه بار در هفته با تقدم تمرينات مقاومتي بر هوازي در هر جلسه برگزار شد. شدت تمرينات هوازي با ساعت ضربان‌سنج و شدت تمرينات مقاومتي نيز هر دو هفته يك‌بار با آزمون يك تكرار بيشينه سنجيده شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تي وابسته و تي ‌مستقل در سطح معناداري 0.05≤‌P انجام گرفت.نتايج: با بررسي نتايج پژوهش مشخص شد قرارداد تمريني، سبب كاهش شاخص SAA (16.7درصد) و تغيير معنادار آن در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل شد (0.047=P)، اين در حالي است كه تأثيري بر ميزان SAA استراحتي گروه كنترل نداشت و افزايش 2.2 درصدي PTX3 گروه تمرين معنادار نبود (0.474=P).نتيجه‌گيري: با توجه‌ به نتايج پژوهش و كاهش معنادار در عامل التهابي SAA و افزايش PTX3  مي‌توان نتيجه گرفت كه شش هفته تمرينات تركيبي بر سطوح عوامل ذكرشده در مردان مبتلا به ديابت نوع دو تأثيرگذار است و احتمالاً مي‌تواند سبب كاهش التهاب در اين بيماران شود.