اثر 8 هفته تمرين تناوبي با شدت بالا بر ميزان پروتئين هاي Wnt و NF-kB بافت قلب موش هاي صحرايي نر نژاد ويستار مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: كارديوميوپاتي ديابتي يكي از عوامل خطرزاي اصلي براي عوارض قلبي عروقي ديابت است و از آنجايي كه فعاليت بدني در بيماران ديابتي مي‌تواند ساختار و عملكرد ميوكارد را تحت تأثير قرار دهد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين  تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر محتواي پروتئين‌هاي NFkB و Wnt بافت عضله قلبي موش‌هاي صحرايي نژاد ويستار مبتلا به ديابت نوع دو است.مواد و روش‌‌ها: در مطالعه حاضر 20 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با سن 86 هفته و ميانگين وزن 16.9±191.3 گرم، به­طور تصادفي به چهار گروه (هر گروه شامل 5 موش صحرايي) سالم+كنترل، سالم+تمرين، ديابت+كنترل و ديابت+تمرين تقسيم شدند. پس از يك دوره رژيم غذايي پر چرب و سپس القاء ديابت، حيوانات در گروه‌هاي  سالم+تمرين و ديابت+تمرين قرارداد تمريني را به مدت ۸ هفته و 5 جلسه در هفته را انجام دادند. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمريني بافت قلب استخراج شد و بررسي سطوح بيان پروتئين‌هاي NFkB و Wnt با استفاده از روش وسترن بلات انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معناداري كوچكتر از 0.05بررسي شد. همچنين، براي بررسي تغييرات وزن و سطح گلوكز موش‌هاي صحرايي در مراحل و هفته‌هاي مختلف تمريني از آزمون تحليل واريانس مركب استفاده گرديد.نتايج: نتايج نشان داد مقادير نسبي پروتئين هاي NFkB و Wnt در گروه‌هاي ديابت+كنترل و ديابت+تمرين به صورت معنا‌داري نسبت به گروه‌هاي سالم بيشتر بود (0.001=P). همچنين، ميزان پروتئين  Wnt در گروه ديابت+تمرين نسبت به گروه‌ ديابت+كنترل به صورت معناداري كمتر بود (0.001=P)، در حالي كه ميزان پروتئين NFkB در گروه ديابت+تمرين نسبت به گروه ديابت+كنترل تفاوت معنا‌داري را نشان نداد. نتايج آزمون تحليل واريانس مركب در خصوص تغييرات ميانگين وزن نشان مي‌دهد وزن موش‌هاي صحرايي در گروه‌هاي ديابت+كنترل و ديابت+تمرين از زمان آغاز تمرين و استفاده از رژيم غذايي پرچرب تا مرحله قبل از تزريق STZ به صورت معنا‌داري بيشتر (0.001=P) و در هفته پاياني و انتهاي قرارداد تمريني به صورت معنا‌داري كمتر بود (0.001=P). همچنين، سطح قند خون گروه‌هاي ديابت+كنترل و ديابت+تمرين يك هفته پس از تزريق STZ به صورت معنا‌داري بيشتر (به ترتيب 0.001=P و 0.003=P)، و در پايان قرارداد تمريني در گروه ديابت+تمرين به صورت معنا‌داري كمتر بود (0.001=P).نتيجه‌گيري: در نهايت بايد اظهار داشت كه تمرينات HIIT احتمالا مي‌تواند ساختار و عملكرد ميوكارد را تحت تأثير قرار داده و به عنوان راهكاري غير دارويي اميدواركننده باشد.