اثربخشي درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوري بيماران مبتلا به سرطان خون

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوري در بيماران مبتلا به سرطان خون بود. روش: جامعۀ آماري پژوهش، شامل تمام بيماران مبتلا به سرطان خون لوسمي مراجعه كننده به مؤسسه خيريه مهيار در سال 1398 و 1399 بودند كه از ميان آنها 34 بيمار با مراجعه به فرمول حجم نمونۀ كوهن با استفاده از روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفي و همگن سازي سن، جنس و سابقه درمان در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. داده ‌هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ اضطراب بك (1988)؛ مقياس اضطراب مرگ تمپلر (1970) و مقياس تاب آوري كانر ديويدسون (2003) جمع آوري شدند. به منظور انجام مداخله، شركت كنندگان گروه آزمايش تحت 8 جلسه درمان وحدت مدار قرار گرفتند. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم افزار SPSS-24 استفاده شد. يافته‌ها: داده هاي حاصل بيانگر كاهش نمرات پس آزمون (4/88±0/69) و پيگيري (0/58±4/70) اضطراب مرگ نسبت به پيش آزمون (10/29±1/04) و افزايش نمرات پس آزمون (16/17±1/28) و پيگيري (16/35±1/22) تاب آوري نسبت به پيش آزمون (33/88±1/8) و گروه گواه بود. اثر متقابل زمان گروه موجب كاهش اضطراب مرگ (0/001=P) و افزايش تاب آوري (0/001=P) نسبت به گروه گواه شد. نتيجه گيري: براساس نتايج سودمندي روش و نگرش وحدت مدار به زندگي در  كاهش عوارض روان شناختي سرطان خون در كنار درمان‌هاي پزشكي براي افزايش تاب آوري اين بيماران و كاهش اضطراب مرگ آنها پيشنهاد مي‌شود.‌