مقايسه اثربخشي درمان شناختي- رفتاري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش نشانه‌هاي اضطراب بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير در زمان شيوع كوويد-19

زمينه و هدف: تحقيقات اخير تحت تاثير شيوع اپيدمي كوويد-19 قرار گفته است در اين راستا پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي- رفتاري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش نشانه‌هاي اضطراب بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير شهرستان دزفول در زمان شيوع كوويد-19 انجام گرفت. مواد و روش‌ها: روش پژوهش از نوع آزمايشي با طرح پيش آزمون -پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر دزفول تشكيل مي‌دادند. تعداد 30 نفر از جامعه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شده و به صورت كاملا تصادفي در دو گروه آزمايش و گروه كنترل گمارده شدند. در هر سه گروه، اختلال اضطراب بيماران از طريق مقياس 7 سوالي اضطراب فراگير (GAD-7) مورد ارزيابي قرار گرفتند، گروه نخست، در 8 جلسه يك ساعته درمان شناختي – رفتاري دريافت كردند و گروه دوم، 8 جلسه يك ساعته و هفته اي يك جلسه تحت درمان مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند؛ اما گروه سوم آموزشي نديدند. سپس مجدداً در پس آزمون اضطراب هر سه گروه مورد ارزيابي قرار گرفت. با توجه به عدم رعايت مفروضه‌هاي تحليل كواريانس داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس يك طرفه و نرم‌افزار SPSS نسخه 25 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد درمان‌هاي شناختي – رفتاري و پذيرش و تعهد توانستند نشانه‌هاي اضطراب فراگير را نسبت به گروه كنترل كاهش دهند (p 0/05) ولي تفاوت اثربخشي درمان‌هاي مبتني بر پذيرش و تعهد و شناختي _ رفتاري بر اختلال اضطراب فراگير معنادار نبود (p 0/05). نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد هر دو رويكرد درماني مي تواند در جهت نشانه‌هاي اضطراب فراگير اثرگذار باشند.