اثربخشي روان‌درماني مبتني بر مثبت انديشي بر تحمل پريشاني و اميد به زندگي بيماران مبتلابه ديابت نوع 2

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي روش درماني مثبت انديشي بر بهبود تحمل پريشاني و اميد به زندگي بيماران مبتلابه ديابت نوع 2بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل مبتلايان به ديابت در شهرستان كاشمر بود كه توسط دانشگاه علوم پزشكي معرفي‌شده بودند. 30 نفر به‌صورت در دسترس انتخاب‌شده و به دو گروه 15 نفري تقسيم شدند. ابزار پژوهش عبارت بود از ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ (DTS) ﺳﯿﻤﻮﻧﺰ و ﮔﺎﻫﺮ (2005) اميد به زندگي اشنايدر (1991). نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه تحمل پريشاني و اميد به زندگي مبتلايان به ديابت كه مداخله‌ي مثبت انديشي را دريافت كردند نسبت به اعضاي گروه كنترل، افزايش معناداري داشته است؛ بنابراين مي‌توان روش درماني مثبت انديشي بر بهبود تحمل پريشاني و اميد به زندگي مبتلايان به ديابت تأثير دارد.