نقش واسطه‌اي سخت‌رويي و خودكارآمدي شغلي بر اساس حمايت اجتماعي در پيش‌بيني فرسودگي شغلي در كاركنان يك بيمارستان نظامي

مقدمه:فرسودگي شغلي يكي از مهمترين عواقب اجتناب‌‌ناپذير استرس كاري است كه به نوبه خود منجر به فرسودگي جسمي، تغيير رفتار و عملكرد شغلي مي‌شود. هدف مطالعه حاضر نقش واسطه‌اي سخت‌رويي و خودكارآمدي شغلي بر اساس حمايت اجتماعي در پيش‌بيني فرسودگي است.روش بررسي: اين تحقيق توصيفي همبستگي از نوع كاربردي بود كه در سال 1398 بر روي 275 نفر از كاركنان يك بيمارستان نظامي انجام شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي حمايت اجتماعي، سخت‌رويي، خودكارآمدي و فرسودگي شغلي استفاده شد. داده‌ها با استفاده از مدل معادلات ساختاري از طريق نرم‌افزار ليزرل و از آزمون آماري تحليل كوواريانس چند متغيري مورد تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه دو متغير خودكارآمدي و سخت‌رويي به شكل مستقيم بر فرسودگي شغلي تأثير منفي معنادار دارند. همچنين اين دو متغير به طور غيرمستقيم از طريق حمايت اجتماعي بر فرسودگي شغلي تأثير معنادار دارند.بحث و نتيجه‌گيري: بر اساس اين تحقيق مي‌توان استنباط كرد كه بين حمايت اجتماعي و خودكارآمدي شغلي رابطه معني‌داري وجود دارد. بنابراين به صورت تلويحي مي‌توان استنباط كرد كه خودكارآمدي شغلي بالا در پيش‌بيني فرسودگي شغلي مؤثر واقع مي‌شود.