تجربۀ زيستۀ دختران حاشيه‌نشين از مفهوم «محروميت»: مورد مطالعه منطقۀ حاشيه‌نشين دولت‌آباد-استان كرمانشاه

رشد ناهمگون و نامتوازن شهرنشيني و به‌تبع آن گسترش پديدۀ حاشيه‌نشيني يك معضل اجتماعي است كه ساكنان اين مناطق را با محدوديت‌هاي متعدّدي مواجه كرده است. در اين ميان، دختران به‌عنوان بخش وسيعي از جامعه از اين امر مستثني نيستند؛ بنابراين پژوهش حاضر براي رسيدن به درك عميق‌تر از تجربۀ زيستۀ دختران حاشيه‌نشين از محروميت، به‌صورت كيفي و با تأكيد بر رويكرد پديدارشناسي (به روش كولايزي) انجام شده است. براي گردآوري داده‌ها با هجده نفر از دختران حاشيه‌نشين بالاتر از هجده سال، مصاحبۀ نيمه‌ساختار‌يافته و عميق انجام شد. مشاركت‌كنندگان با روش نمونه‌گيري هدفمند ازميان دخترهاي محروم منطقۀ حاشيه‌نشين دولت‌آباد (استان كرمانشاه) انتخاب شدند. همچنين، با استفاده از نرم‌افزار Maxqda داده‌هاي پژوهش تحليل شد و برمبناي فايل‌هاي متني وارد‌شده به نرم‌افزار، مضامين اصلي و خرده مضامين استخراج شدند. بر اين اساس، تجربۀ زيستۀ دختران حاشيه‌نشين از محروميت، در دو مضمون اصلي«باور‌هاي محدودكنندۀ فردي» و «فضاي نامطلوب جامعۀ حاشيه‌نشين» و با تعداد نه مورد خرده مضمون، دسته‌بندي شد. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه زندگي در منطقۀ حومۀ شهر، دختران را با مسائل متعدّدي رو‌به‌رو مي‌كند كه اين امر نه‌تنها از بسترهاي آسيب‌پذير اقتصادي و اجتماعي فضاي حاشيۀ شهري، تاحدودي از طرح‌واره‌هاي ذهني آنها نشئت مي‌گيرد.