نقش تعاملي خود شفقت ورزي زوجين در تنظيم شناختي هيجان خود و همسر: مدلسازي وابستگي متقابل عامل-شريك

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش تعاملي خودشفقت ورزي زوجين در تنظيم شناختي هيجان خود و همسر به روش مدل سازي وابستگي متقابل عامل-شريك انجام شد. روش: پژوهش از نوع توصيفي_همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين ساكن شهر تهران در سال 1399 بود كه از بين آن‌ها 167 زوج (334 شركت كننده) به روش نمونه گيري دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شد. براي گرداوري داده ها از پرسشنامه راهبردهاي شناختي تنظيم هيجان_فرم كوتاه گارنفسكي و كراج (2006) و مقياس خودشفقت ورزي نف (2003) استفاده شد. در نهايت داده ها به روش معادلات ساختاري تحليل شدند. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه ضريب مسير اثر عامل خودشفقت ورزي رابطه مثبت و معناداري با راهبردهاي سازش يافته تنظيم هيجان بتاي 0.60 در زنان و بتاي 0.83 در مردان (0.01 p) و رابطه منفي و معناداري با راهبردهاي سازش نايافته تنظيم هيجان در زنان (بتاي 0.62-، p 0/01) و مردان (بتاي 0.60-، p 0/05) دارد. همچنين، در زمينه اثر شريك، تنها بين خودشفقت ورزي مردان و راهبردهاي سازش يافته تنظيم هيجان همسرانشان (زنان) رابطه مثبت و معني داري وجود دارد (بتاي 0.19، p 0/05). علاوه براين، هر دو مدل پژوهش از برازش عالي برخوردار است. نتيجه گيري: براساس نتايج پژوهش مي توان گفت كه خودشفقت ورزي نقش مهمي را در پيش بيني راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان ايفا مي كند. همچنين خودشفقت ورزي مردان نه تنها بر تنظيم هيجان خود بلكه بر راهبردهاي سازش يافته تنظيم هيجان همسرانشان نيز نقش دارد.