مقايسه اثربخشي روش‌هاي تدريس مبتني بر كارپوشه و روش سنتي (سخنراني) بر يادگيري درس آموزه‌هاي روان‌شناختي در قرآن و حديث در دانشجويان

هدف اصلي پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي روش‌هاي تدريس مبتني بر كارپوشه و روش سنتي (سخنراني) بر يادگيري درس آموزه‌هاي روان‌شناختي در قرآن و حديث در دانشجويان بوده است. پژوهش حاضر به روش شبه‌تجربي انجام شد و از طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه‌هاي تصادفي استفاده كرد. جامعه پژوهش را كليه دانشجويان رشته روان‌شناسي در تهران كه در سال تحصيلي 139۸-139۷ مشغول به تحصيل بودند، تشكيل دادند. تعداد ۸۲ (۴۱ نفر در هر كلاس) از دانشجويان در دو كلاس آموزشي تدريس مبتني بر كارپوشه و روش سخنراني، محتواي آموزشي يكساني را فراگرفتند. قبل از شروع آموزش‌ها و بعد از اتمام آخرين جلسه، آزمون محقق‌ساخته يكساني از هر دو گروه به عمل آمده و داده‌ها با استفاده آزمون كواريانس يك‌راهه (با استفاده از SPSS20) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه بين يادگيري دانشجويان تفاوت معناداري وجود دارد. با توجه به ميانگين بالاتر دانشجويان آموزش‌ديده به روش تدريس مبتني بر كارپوشه، مي‌توان ادعا نمود كه روش مبتني بر كارپوشه بيش از روش تدريس سخنراني به ارتقاء عملكرد دانشجويان كمك مي‌كند و مي‌تواند به عنوان روشي اثربخش در تدريس درس آموزه‌هاي روان‌شناختي در قرآن و حديث مورد استفاده قرار گيرد.