پيش‌بيني طلاق براساس طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه، مهارت‌ ارتباط و الگوي ارتباط در زوجين عادي و متقاضي طلاق

زمينه: مهارت ارتباط، الگوهاي ارتباط و طرحواره هاي ناسازگار اوليه ازجمله عوامل پيش بيني كننده طلاق هستند كه پژوهش هاي متعددي نقش آن ها را به تنهايي در طلاق بررسي كرده اند. اما تاكنون پژوهشي كه نقش اين سه عامل را همزمان در زوجين متقاضي طلاق و عادي مقايسه كند، انجام نشده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني طلاق براساس طرحواره هاي ناسازگار اوليه، مهارت ارتباط و الگوي ارتباط در زوجين متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره پيش از طلاق و زوجين عادي انجام شد. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع علّي - ‌مقايسه اي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل 400 نفر زوج متقاضي طلاق منطقه 4 تهران بود كه در شش‌ماهه نخست سال 1399 توسط محاكم خانواده به مراكز مشاوره پيش از طلاق ارجاع شدند و 400 زوج عادي نيز به عنوان گروه كنترل انتخاب شدند. پرسشنامه هاي پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره‌ يانگ (FS-QS) 1998، مهارت هاي ارتباطي كوئين دام (CSTR) 2004 و الگوهاي ارتباطي (CPQ) 1991 بود كه توسط نمونه هاي پژوهش پاسخ داده و با استفاده از آزمون مانوا و رگرسيون لجستيك تحليل شد. يافته ها: نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه 53 تا 70 درصد واريانس طلاق توسط طرحواره هاي ناسازگار اوليه، 45 تا 61 درصد توسط مهارت ارتباط و 17 تا 22 درصد طلاق توسط الگوهاي ارتباط تبيين مي‌شود. مهارت ارتباط زوجين متقاضي طلاق ضعيف‌تر از زوجين عادي بود و الگوهاي ارتباطي كناره گيري - توقع و اجتناب متقابل در زوجين متقاضي طلاق بيشتر از زوجين عادي بود. طرحواره هاي زوجين متقاضي طلاق تنها در دو طرحواره ناسازگار اوليه بي اعتمادي و خودكنترلي ناكافي كمتر از زوجين عادي بود و ميانگين 13 طرحواره ديگر آن ها بيش‌تر بود. نتيجه‌گيري: براساس نتايج به دست آمده مي‌توان بيان‌كرد در مشاوره‌هاي پيش از ازدواج، با آموزش و ارتقاء مهارت ارتباط و الگوي ارتباط، همچنين طرحواره درماني مي‌توان ميزان تقاضاي طلاق را كاهش داد.