اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر فرسودگي تحصيلي و سلامت روان: مطالعه اي شبه آزمايشي در دانش آموزان پسر دوره متوسطه دوم

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش تاب ‌آوري بر فرسودگي تحصيلي و سلامت روان دانش‌ آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهر ايلام در سال تحصيلي 98-1397 بوده است. از جامعه آماري موردنظر دو كلاس 20 نفري در مجموع 40 دانش‌ آموز پسر براي نمونه تحقيق به‌ صورت تصادفي چندمرحله‌ اي انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش و كنترل مورد بررسي قرار گرفتند. روش پژوهش از نوع شبه ‌آزمايشي و طرح آن پيش‌ آزمون- پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. براي گردآوري داده‌ هاي پژوهش از پرسشنامه ‌هاي فرسودگي تحصيلي برسو، سالانووا و شافلي (1997) و سلامت روان گلدبرگ و هيلير (1979) استفاده شد. پس از تشكيل گروهها، ابتدا يك پيش‌ آزمون به‌ عمل آمد، سپس گروه آزمايش به ‌مدت ده جلسه و در هر جلسه به‌ مدت 75 دقيقه آموزش تاب ‌آوري به‌ صورت كارگاهي دريافت كرد. پس از پايان دوره آموزشي، از هر دو گروه آزمايش و كنترل پس ‌آزمون گرفته شد. براي تحليل داده ‌ها از تحليل كوواريانس چندمتغيري استفاده شده كه نتايج آن نشان داد افرادي كه در دوره آموزش تاب‌ آوري شركت كردند فرسودگي تحصيلي كمتر و سلامت روان بيشتري نسبت به افرادي كه در اين دوره شركت نكردند داشتند. بر اساس نتايج اين پژوهش پيشنهاد مي‌ شود كه سياستگذاران و مسئولان مربوطه به ‌ويژه مشاوران مدارس براي معلمان، دانش‌ آموزان و خانواده ‌هاي آنها در مورد تاب ‌آوري و تأثير آن بر فرسودگي تحصيلي و سلامت روان دانش‌ آموزان كارگاههاي آموزشي با راهكارهاي عملي برگزار كنند.