پيش بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر بر اساس ناگويي هيجاني و عدم تحمل بلاتكليفي در نوجوانان داراي سابقه رفتارهاي خودجرحي

هدف از پژوهش حاضر پيش بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر بر اساس ناگويي هيجاني و عدم تحمل بلاتكليفي در نوجوانان داراي سابقه رفتارهاي خودجرحي بود. اين پژوهش به لحاظ روش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل نوجوانان 13 تا 18 سال در حال زندگي در مراكز شبه خانواده شهر تهران بودند. روش نمونه گيري پژوهش حاضر به صورت در دسترس بود و با اين روش تعداد 90نفر انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهاي پرخطر، مقياس الكسي تايمي و پرسشنامه عدم تحمل بلاتكليفي بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي همزمان استفاده شد. يافته ها نشان داد ناگويي هيجاني و عدم تحمل بلاتكليفي با رفتارهاي پرخطر رابطه مثبت و معنادار داشتند (0.05 P). همچنين نتايج رگرسيون نشان داد كه ناگويي هيجاني و عدم تحمل بلاتكليفي توانستند 0.45 رفتارهاي پرخطر را پيش بيني كنند (0.05 P).